De natuur is mijn grootste inspiratiebron voor mijn fotografie. Naarmate ik mij meer en meer bewust wordt van haar zeggingskracht breng ze me terug bij mijn eigen essentie. In haar schilderachtige hoedanigheid roept ze ons mensen op zich weer met haar te verbinden.

Natuurverbondenheid, dat is wat ik in allerlei kunstvormen ook vaak terugzie. Vele grote meesters uit allerlei kunstdisciplines halen en haalden ook hun inspiratie uit de natuur. In gedachten zie ik Vincent van Gogh dwalend door het Franse landschap bepakt met schildersezel, doek,  kwasten en verf. Totaal opgaand in een schaamteloos verlangen om het kleurenpallet van de natuur over te brengen naar zijn doek. Geïmponeerd door de grootsheid van de natuur zie ik in gedachten Mahler vol overgave werkend aan zijn imposante derde symfonie. In zijn ‘komponierhäuschen’ aan de Attersee in Steinbach (Oostenrijk) gaf hij de natuur een stem en een geheimzinnige lading mee.

De lijst van kunstenaars voor wie de natuur tot verbeelding sprak en spreekt zou lang zijn. Geboetseerd uit aardse klei, uit steen gebeeldhouwd of opgebouwd uit vergankelijke materialen als oud ijzer en andere metalen onderdelen. Met een gedicht of mooi boek in schrijfkunst gevat of met lichaamstaal in een dans vormgegeven…etc.

Kunstenaars en hun disciplines worden in onze wereld nog te vaak weggezet als irrationele geldverslindende fantasten van weinig nut voor de maatschappij.  Als kunst- en natuurliefhebber breekt die opvatting mijn hart en bovendien wordt daarmee ook nog eens de plank volledig misgeslagen.

Met hun intelligentie, vakmanschap en helderziende blik creëren ze reflecties van onze waarachtige wereld waarin alles besloten is. Het zijn juist de kunstenaars die met hun werk in staat zijn om verbroken verbindingen te herstellen. We voelen de emoties die hun verbeelding oproept, we verwonderen ons of geven er onze eigen betekenis aan.

Een mooiere wereld, wie wil dat nou niet?

Verwondering is iets anders dan verbazing of bewondering maar het gaat om het doorbreken van vanzelfsprekendheid.
Zien, horen, ruiken en voelen wat er om je heen gebeurt en dan net als een kind jezelf vragen blijven stellen.
De natuur roept steeds verwondering op. Het licht dat het water laat tintelen kleuren laat opleven als het spel van een engel.
Misschien is het allermooiste van verwondering wel de ontmoeting met je eigen diepe werkelijkheid wanneer je eigen schaduw het licht ontmoet…

Een prachtige zondag in januari 2023. Een man met fotocamera loopt door de natuur met een hoofd vol diepe gedachtes.

Soms staat hij stil en kijkt naar de spiegelingen in het water of het licht dat door de bomen valt. Hij luistert en kijkt gefascineerd naar het kabbelende water van de beek. De natuur leidt zijn aandacht naar haar schilderachtig pallet en nu en dan probeert hij de beleving te vangen met zijn camera.

Dat lukt het best als zijn denken wegvalt en hij alleen nog maar waarnemer is. 

De Zelsterbeek ten zuiden van Roggel meandert vrij door het Leudal en voegt zich bij Kinkhoven samen met de Leubeek.
Daarna voegt deze zich samen met de Haelense beek en vervolgt haar weg als Neerbeek richting de Maas.
De beken hebben zich diep ingegraven in het landschap en in het voorjaar graven ijsvogels er hun nesten uit in de hoge oevers.
Door het toenemende daglicht en de steeds weer verrassende natuur verdwenen ook vandaag weer met gemak alle dagelijkse bekommernissen net als de laatste sneeuwresten…
Wanneer ik mijn aandacht bewust ergens naar toe breng wordt ik soms gedachteloos.
Dat geeft rust en wordt het stil in mijn hoofd…

 

De somberheid van de dagen vermengde zich met allerlei muizenissen in mijn hoofd. Intussen heeft de natuur mij geleerd dat er maar een manier is om ze kwijt te raken en dat is ontmoeten.
Verzet, negeren of ontkennen versterkt alleen maar negatieve of pijnlijke gevoelens en daarom liep ik vandaag dapper de somberheid tegemoet.
Wanneer ik dan vol aandacht ben is er in die somberheid nog heel wat licht en kleur te ontdekken.
De beelden en indrukken waarmee we door de media overladen worden hoeven niet meer begrepen te worden aangezien ze maar één doel dienen en dat is kopen en verkopen. Steeds meer voeren ze ons weg van het werkelijke zien en maken ons tot analfabeten.
Alleen door weer te gaan kijken met je hart en vanuit je beleving leer je weer echt zien en begrijpen.
Vanuit je eigen scheppende kracht kun je dan weer iets zinvols beginnen.
Een stille zondag in de winter. De natuur is in zichzelf gekeerd en ik luister naar de stilte…
Voor wie mijn fotografie een beetje volgt is het waarschijnlijk opgevallen dat er veel foto’s zijn van spiegelingen.
Spiegelingen in het water zijn voor mij als vensters op de eeuwigheid.
De peilloze dieptes leiden me door de poort van leven en dood.
Het liefdevolle licht van zielen die voorbij die poort zijn gegaan weerkaatst zich soms aan het oppervlak en de herinneringen geven troost en verlichting.
Spiegelingen brengen me vaak naar verre uithoeken van mijn denken.
Voorbij persoonlijkheid en ego spiegelt er zich ook mijn eigen ziel in die mijzelf kent als geen ander.
Graag neem ik je nu het jaar weer ten einde loopt mee in een stukje van mijn belevingsfotografie. Voor iedereen wens ik dat je durft te kijken met gesloten ogen, dat je verlicht wordt in alles wat je als zwaar en moeilijk ervaart.
Verwonder je en neem in stilte, zonder verwachtingen de helpende hand aan die moeder natuur je aanreikt.
Voor mij persoonlijk was 2022 een bijzonder jaar om op terug te kijken.
In het wisselende decor van door machthebbers en media rondgepompte angst en onzekerheid moest ik afscheid nemen van mijn moeder.
In het afgelopen jaar ontmoette ik schrijver en dichter Frits Criens met wie ik een diepe zielsverwantschap bleek te hebben.
Onze gezamenlijke bundel Gestilde tijd werd met hulp van een aantal lieve mensen gerealiseerd.
De richting van mijn fotografisch werk werd steeds duidelijker en veranderde naar belevingsfotografie.
Nieuwe creatieve wegen kondigden zich aan in mijn ontmoetingen met de natuur en soms kwamen er ongevraagd op miraculeuze wijze antwoorden op existentiële vragen.
Op zoek naar de betekenis van tijd vond ik Kaïros die zo belangrijk werd voor mijn fotografie.
De natuur liet me de stilteplekken in mijn hart vinden waar ik gedachteloos en vrij kan zijn.
In die stilteplekken mocht ik weer onbekommerd het kind in mijzelf laten spelen.
Wonderbaarlijk dat ik juist op momenten van gedachteloosheid waarneem dat ik denk…

Tijdens mijn wandelingen door de natuur ervaar ik hoe zinnenprikkelend het voorjaar is.
Genietend van de verwondering ontstond de volgende bezinning over onze menselijke zintuigen.

Horen, zien, voelen, ruiken en smaak zijn prachtige instrumenten om je eigen werkelijkheid te ervaren.
Zodra de zintuigen worden geprikkeld gebeurt er iets opvallends onder het menselijke schedeldak.
De informatie die via de zintuigen binnenkomt is vrijwel onmiddellijk onderhevig aan een oordeel. Je vindt iets lekker ruiken of stinken, lekker smaken of vies. Een aanraking voelt fijn of onprettig, een waarneming met je ogen mooi of je kijkt er liever van weg.
Over geluid dat via je oren binnenkomt heb je ook meestal snel een oordeel; het irriteert je of je vindt het mooi.

De verwerking van de informatie die via de zintuigen binnenkomt in de hersenen is altijd heel persoonlijk.
Kunstenaars hebben het vermogen om met die informatie nieuwe werkelijkheden te scheppen. In schilderkunst, beeldhouwkunst, architectuur, theater, dans, fotografie, film, literatuur, muziek en niet te vergeten in de kookkunst.

De nieuwe werkelijkheden die kunstenaars scheppen zijn zelf ook weer vrijwel direct onderhevig aan een oordeel. Natuurlijk zoveel mensen, zoveel voorkeuren maar wees voorzichtig met een al te snel oordeel, want door kennis en ervaring kan smaak veranderen.

Zintuigen brengen de buitenwereld naar binnen en in die zin zijn het niet alleen maar fysieke functies. Door de ervaring wordt de buitenwereld verbonden met het bewustzijn. Op die manier zijn je zintuigen de poorten waardoor je volledig in contact kunt komen met het ZIJN.

Door het proeven van asperges, het luisteren naar het gekwinkeleer van vogels, mooie muziek of het voelen van de voorjaarszon op je huid kun je dat pure ZIJN ervaren.

Het met open zintuigen beleven van het moment is alleen maar ervarend, zonder analyse en zonder oordeel. Het zijn tijd- en bewegingsloze momenten alsof je luistert naar een zinderende stilte of dat je naar een opmerkelijke waterspiegeling staart.
En het allermooiste van die beleving is wel dat er op zulke momenten geen scheiding is tussen jou en de ervaring zelf. Bewust-ZIJN dus!

Voorbij de gewone menselijke waarneming onthult het bos vaak wat er omgaat in mijn ziel. Mij bewust van deze mysterieuze natuurkrachten en de verbinding ermee, voelt als een mystieke ervaring. Zo werd mijn wandeling op deze kille, naargeestige dag in januari toch weer mooi en zinvol.
De natuur is mijn religie.
De duizend tinten groen als decor voor de kleurrijke en ontelbare variëteit aan planten en dieren.
De spiegelingen in vennen en beken met hun peilloze dieptes waarin de zichtbare en onzichtbare wereld elkaar raken.
De plek waar licht en schaduw elkaar omarmen als goede vrienden. Waar het leven altijd zo tastbaar dichtbij en de dood onvindbaar is.
De tijdloze stilteplekken die gedachteloos en vrij maken. Waar het kind in mijzelf weer onbekommerd mag spelen met het verloren gewaande boterbloemgevoel.
Mijn kerk zijn de bossen, heides en beekdalen waar hoog boven de boomkruinen de leeuwerik hangend in het hemelblauw zijn lied zingt
Hier mag ik dansen op het ritme van de twaalf manen en God ontmoeten die ik onbevangen mag aanzien.
Onder en in elke steen, in elke zandkorrel, in elke regendruppel, altijd en overal aanwezig ademt onophoudelijk Zijn Geest.
Mijn God is nooit te vinden in bedenksels en maaksels van de mens zelf die tegen de natuur ingaan of haar beschadigen of zelfs vernielen. En nee ik geloof niet in de bestraffende god in de voorstelling van een man met een baard in het paradijs waarin de grote wereldreligies ons willen laten geloven.
Mijn God oordeelt en straft niet en maakt geen onderscheid.
Hij schenkt ons uitsluitend zijn Liefde en het is aan ons mensen om in vrijheid te besluiten hoe daarmee om te gaan.
Hij is ook niet de schepper van het kwaad die ons in bekoring leidt.
Verlossing daarvan kun je alleen zelf bewerkstellen in je eigen ziel.
Soms zijn er woorden uit het niets die reiken naar het onnoembare. Zachtjes en bijna onhoorbaar ingefluisterd in mijn ziel.
Toen ik op weg naar huis luisterde naar het Kyrie uit de “Hohe Messe” van Bach realiseerde ik mij hoe dicht ook deze muziek het Goddelijke raakt.
Muziek en alle andere kunsten die dicht bij de natuur blijven zullen God zeker behagen als medescheppers.
Enfin…
Zoals in mijn vorige bericht al benoemde, heb ik geen gebedshuis nodig. Toch loop ik graag en met regelmaat een kerkgebouw binnen om er een kaarsje aan te steken. Soms zit ik alleen maar op zo’n oude harde houten bank en geniet van prachtige orgelklanken. De geur van kerkwierrook, daar houdt ik ook van omdat die me op een of andere manier weer dicht bij de natuur brengt.
Nee een kerkdienst bezoek ik al lang niet meer uit mezelf. De rituelen en vaste gebeden zijn gewijd aan een straffende afstandsgod waarmee ik geen enkele verbondenheid voel.
Wanneer je hetgeen je zoekt niet in jezelf vindt zal je het nooit buiten jezelf vinden; althans zo denk ik er over.
Wel moet gezegd dat iedereen vrij is om daar zelf keuzes in te maken en ik veroordeel er niemand om.
Uiteraard veroordeel ik wel de misdaden tegen de menselijkheid die met de hand op de bijbel of koran in naam van Jahweh of Allah zijn begaan en helaas nog steeds worden begaan…
Je mag me een heiden noemen omdat ik wel geloof in de kracht van de natuur waarmee ik telkens weer een diepe band voel. De wijsheid van een oude eik, verborgen vennen, het lichtspel, de wind die met de bladeren speelt of een mooie steen…
De ervaringen en ontmoetingen met de natuur hebben voor mij vaak een diepere betekenis.
De hunebedden, steencirkels e.d. van de oude natuurvolkeren getuigen van een tijd waarin de mens nog echt verbonden was met de natuur.
Een tijd waarin ook de voorouders belangrijk waren en met allerlei rituelen werden herdacht.
De mens zag zichzelf als kleine schakel in een lange ketting. Jammer dat we zoveel van die natuurverbondenheid zijn kwijtgeraakt.
Vanmiddag was ik op de plek waar we de as van onze moeder en vader hebben verstrooid.
Het kruisje dat mijn jongste broer aan de boom timmerde hing er nog. Het stond er nu vol met bloeiende sneeuwklokjes…
De klok in mijn auto gaf 17:00 uur aan. Het verbaasde mij wel enigszins dat ik drie uurtjes op pad was geweest zonder dat ik het in de gaten had.
De tijd had elke betekenis verloren omdat ik volledig in de “tussentijd” was tijdens mijn wandeling.
Intussen heeft de natuur mij vaak genoeg in die bewustzijnstoestand gebracht zodat het voor mij echt een realiteit is geworden.
De “tussentijd” die geen klok kent is van zichzelf bewegingsloos en bevindt zich tussen verleden en toekomst.
Geschiedenis en herinneringen vinden er hun oorsprong in ze reikt naar de toekomst die nog staat te gebeuren.
De magische momenten zijn die momenten waarbij het denken wegvalt en ik me bewust ben van mijn bewustzijn.
Ondanks het gekwetter van allerlei vogels, het kabbelen van het water en de geuren van de lentebloesems is het er ook volledig stil.
Ja, voor mij is dat een vierde dimensie, waarvan ik het bestaan op geen enkele manier meer in twijfel trek.
De natuur heeft het in mijn ziel gelegd en zij spreekt altijd de waarheid.
Steeds sterker groeit het gevoel in mij dat deze vierde dimensie de poort is naar een vijfde dimensie.
Soms zoals vanmiddag mag ik er wat glimpen van opvangen…
Vol bewondering en met respect kijk ik vaak naar het wortelstelsel van oude bomen. Wat je nodig hebt voor sterke wortels is een beetje liefde, goede aarde, lucht, warmte en water.
Bouwden waternimfen hier alvast het decor voor hun nachtelijke dansvoorstelling? Waren het de waterwezens die hen daarbij liefdevol hielpen? Verloor een boself in haar vlucht per ongeluk haar bloemenslinger die in het water belandde? De fotograaf mocht van dit alles getuige zijn om zijn verbeelding en de foto’s met jullie te delen.
Met een soort van wake-up call werd ik vanmorgen vroeg gewekt door een koolmees die het wel interessant leek om eens van dichtbij te bekijken hoe een mens zijn nacht doorbrengt. Het vogeltje had het wel gezien en wilde nu naar buiten. Geduldig wachtte hij op het nachtkastje tot ik de schuifpui opende en na nog een poepje te hebben gedaan vloog Kilroy zijn vrijheid tegemoet.
Dus dacht ik aankleden, hoed op, camera mee en de natuur in. Een mooi begin van deze zondag met weer oogstrelende momenten.
Verdrietig buigen we vandaag op 4 mei ons hoofd voor diegenen die door oorlog stierven. Met de blik vooruit zien we de dapperen die ons voorgingen op het pad naar vrijheid. Tijdens mijn wandeling vanmiddag vroeg ik mij af hoeveel vrede zit er op zielsniveau in mijn eigen hart…? Vrede in je eigen hart vinden is misschien wel een van de grootste uitdagingen voor de mensheid. Vrede en hoe dat je dat moet leren, zou een verplicht vak op school moeten zijn dacht ik.
Sowieso een van de belangrijkste opvoedkundige taken van ouders.
Onlosmakelijk verbonden met het driedimensionale neemt de natuur mij steeds gemakkelijker mee naar de vierde dimensie.
Hier is geen tijd en denken verwordt er tot bewustzijn.
Soms heb ik het geluk Kaïros te ontmoeten en het valt mij op dat deze gevleugelde godheid met het ontwaken van de natuur meer snelheid en energie lijkt te krijgen.
Als fotograaf moet ik daarom in de lente nog alerter zijn en mijn vinger haast voortdurend op de sluiterknop houden om een Kaïros-moment vast te leggen.
Deze uitdaging, wanneer gelukt, geeft veel voldoening. Voor mij zijn het ware geluksmomentjes die ik ook ervaar wanneer ik bijvoorbeeld naar muziek luister, beeldende kunst bewonder, een mooi gedicht of boek lees.
Vierdimensionaal is geloof ik niet eens een bestaand woord maar voor mij is deze onmeetbare wereld net zo bestaand als het driedimensionale.
Graag en met liefde deel ik die bijzondere momenten met jullie.
Tijdens mijn tijdloze wandelingen in de natuur verwonder ik mij steeds opnieuw over de diversiteit van vormen en kleuren.
De zoete voorjaarsgeuren, het drukke gekwinkeleer van allerlei vogels, geritsel in struiken, het kwaken en plonzen van kikkers aan de waterkant.
Soms proef ik van de vele eetbare bloemen en kruiden die in de natuur te vinden zijn.
In de lente voel en ervaar ik de Goddelijke scheppingsdrang als in geen ander jaargetijde. Met lichtenergie schept de grote Kunstenaar leven.
Zijn intelligentie en vindingrijkheid daarbij zijn onbegrensd. Er zit passie, vreugde en vooral liefde in zijn werk.
Op momenten wanneer dit op zielsniveau tot mij doordringt is dit een welhaast mystieke ervaring. Dan worden bomen mijn broeders en zusters en luister ik naar hun wijze raad. Als ik dan zie hoe de veenpluizen bewegen op de wind is mij voor een ogenblik een blik in de hemel gegund…
Onbaatzuchtig strooit ze haar fotonen over onze aarde en wekt zo leven uit de elementen. Getooid in haar mooiste kleed reikt de natuur met dankbaarheid naar haar licht dat doordringt in onderwaterbossen en zelfs diep in de aarde. Met de warmte van haar energetisch vuur, schitteringen, glinsteringen en vibraties brengt ze vele onzichtbare goden, natuurwezens en oude zielen tot leven. Er is geen duisternis die haar licht kan verdrijven en wij mensen noemen dat hoop. De Zon rijgt de jaargetijden aan elkaar, verbindt het leven met de dood en eeuwigheid.
Na onze prachtige vakantie in Kroatië pakte ik de afgelopen week het wandelen op door onze eigen Limburgse natuur. Het voelde als thuiskomen en leidde weer tot verrassende ontmoetingen.
In het Stramprooierbroek stond ik geheel onverwacht oog in oog met drie edelherten. Zo te zien waren ze net zo verbaasd over de ontmoeting dan ikzelf was. Minutenlang staarden wij elkaar eerst bewegingsloos aan waarna ze zich op hun gemak en met rustig vertrouwen lieten fotograferen. Ongewild moest ik denken aan mijn vader, mijn opa en mijn twee ooms waarvan er een onlangs is overleden. Een echte jagersfamilie die zowat hun hele leven hebben gejaagd. Zouden hun zielen nu verblijven in die edelherten en zou het karma zijn om nu zelf gejaagd te worden? Ik vroeg het mij af…
Dan was er nog de bijzondere ontmoeting met de Grote Weerschijnvlinders. Het was altijd al mijn stille hoop (en ik denk die van veel natuurfotografen) om er ooit een te zien en te fotograferen. Ze zijn zeldzaam en je moet gewoon geluk hebben. Eerst twijfelde ik nog een beetje omdat de vleugels nog ingeklapt waren. Maar toen ze zich openden en het zonlicht er in een bepaalde hoek op scheen zag ik het; het allermooiste blauw direct uit de hemel!
Sinds de dood van mijn moeder kregen vlinders een hele speciale betekenis voor mij. Kort na haar overlijden voelde ik haar aanwezigheid in de ontmoeting met een dagpauwoog en hoorde onmiskenbaar haar stem die getuigde van de schoonheid van de hemel. Opnieuw voelde ik haar aanwezigheid en weet nu dat de eeuwigheid haar bescheiden ziel steeds mooier maakt.
In de voorbije week mocht ik weer meewandelen met de grote meester-schilder wat altijd weer een bijzondere belevenis is. Uitgerust met mijn fotocamera zie ik hoe hij de leegte, zeg maar het witte doek, vult met kleur. Het wekt verwondering om te zien hoeveel tinten groen hij bijvoorbeeld kan mengen op zijn kleurenpalet. Op een verbazingwekkende manier werkt hij in zijn schilderijen met licht waardoor alles een geheimzinnige levendigheid krijgt.
Tijdens het wandelen en fotograferen houd ik me meestal een beetje op de achtergrond waarbij ik zo stil mogelijk ben om de meester niet te storen bij zijn werk.
Wanneer we samen wandelen praten we vaak met elkaar. Dan neemt me hij me in de diepte van zijn schilderingen en laat me zelf de antwoorden vinden op vragen die me bezig houden.
Op die manier vond ik de vierde dimensie die staat voor tijdloosheid, inspiratie en creativiteit.
De toegangspoort tot de vijfde dimensie, de poort van leven naar dood en geboorte heeft hij me nog niet laten vinden maar ik mag er zo af en toe wel al een glimp van opvangen…
De liefde voor de natuur deel ik met hem en steeds weer moedigt hij me aan om zijn schepping in beeld te brengen.
Wat ik het meest bewonder is dat alles wat hij schildert op een wonderbaarlijke manier tot leven komt.
Vlinders en andere insecten, de mooiste bloemen, planten, het koren dat rijpt op het veld, alles bruist van leven.
Thuisgekomen van de wandelingen bekijken we altijd even samen kritisch naar de foto’s.
Vaak zie ik dan een tevreden blik en soms een bescheiden glimlachje.
Volgens de meeste hersenwetenschappers moet je het zoeken in het brein. Maar noch de neurobiologie, natuurkunde, kwantum-mechanica, psychologie, noch de filosofie zijn in staat geweest bewustzijn te lokaliseren of tot de essentie ervan door te dringen.
Toch ervaar ik het ten diepste in mijn ontmoetingen met de natuur.
De ervaring wordt dieper naar mate ik meer stil sta bij hetgeen ik met mijn zintuigen waarneem.
Dus worstelde ik de voorbije week met de vraag wat dat bewustzijn nu eigenlijk is?
Wanneer ik tijdens mijn natuurbelevingen doordring naar de leegte waarin de meester-schilder alles tot leven brengt stuit ik op zijn witte doek. Dat doek is in essentie zuiver en leeg zonder tegenstijdigheden of tweedeling.
Alles wat ik vervolgens waarneem (beleef) is een constructie van mijn denken en wellicht maar een illusie als in een droom…?
Het blijft een ongelooflijk boeiende zoektocht maar vooralsnog dus nog een groot geheim.
Veel inspirerende fotomomenten worden mij geschonken in de nabijheid van water. Twee waterstofatomen en een zuurstofatoom vormen een verbinding die essentieel is voor het leven op onze aarde. Als je daar over nadenkt is dat best bijzonder eigenlijk. Behalve inspiratie voor mijn foto’s zetten gedachten over dit element mij deze week aan tot het schrijven van een soort van vrij vers.
Water
Wij zijn het elixer in vele gedaantes,
De hemel is onze moeder en de oceaan ons huis.
Soms zijn we een regenboog die knipoogt naar de zon,
Dan weer een druppel aan het blad in het mangrovebos.
In de aarde ontmoeten we velen die zijn als wij,
Wij schenken leven aan wortels en ontkiemen het zaad.
Tastend, zoekend in spelonken ontspringen wij als bronnen in het hooggebergte,
Op de muziek van Smetana duikelen wij vrolijk spetterend naar beneden.
Verbonden met sneeuw, smeltwater en regen worden wij stromende beken,
Als rivieren, bijtend in het land, zoeken wij onstuitbaar een weg naar onze bestemming.
Hoogmoedig storten wij ons met kracht omlaag als luidruchtige watervallen,
Dan weer komen wij tot bezinning in diepe meren, moerrassen of stille vennen.
In een Midzomernacht droom dansen nimfen aan ons glinsterende oppervlak,
Wij spiegelen het zachte maan- en felle zonlicht in raadselige onderwaterbossen.
Als mist of nevel hangen wij maar wat doelloos rond op een kille herfstdag,
En in barre winters verstarren wij tot ijs geduldig wachtend op een nieuwe lente.
Wanneer de zonnegloed ons verlangen wekt met haar eerste stralen,
Dan verbinden wij ons weer opnieuw met lucht, aarde en vuur zijn we in ons element.
Wij zijn water
Dichte grasachtige begroeiing verborg de waterige kuilen in de ondergrond net als de weelderige groei van hoge varens die soms tot boven zijn hoed reikten.
Met libellen, vlinders en andere insecten als gezelschap strompelde hij moeizaam in de richting van een haag van jonge berken en elzen waar achter zich een leegte toonde die het doel deed vermoeden.
Het geluid in de verte van een schaapskudde en het gehuil van een hond bezorgde hem even een rilling; stel dat de wolf zich hier in dit niemandsland had verborgen…
Niet aan denken, hij had nog maar een tiental meter te overbruggen. De venijnige stekels van braamstruiken, weerbarstige takken en hij vroeg zich af of dit alles wel zo’n goed plan was geweest…
Met het water tot over zijn enkels was er dan plotseling het adembenemende beeld waarop hij had gehoopt.
Een verborgen peelven, vrij van toegankelijke wandelpaden, geheel in zichzelf gekeerd in het decor van een imponerende wolkenlucht. Lang bleef hij staan om het beeld in zich op te nemen en in zijn volheid te beleven.
Verdorie hij moest ook nog foto’s maken en dan een weg terug zoeken naar de bewoonde wereld.
Dat was zeker geen sinecure en met enige zelfspot over zijn belegen hardleersheid bereikte hij zwoegend uiteindelijk weer een mensenweg.
Beste mensen mochten jullie onverhoopt een man met hoed en fotocamera uit de wildernis zien kruipen, vol schrammen en bezweet voorhoofd, schrik dan niet.
Ik ben het maar…
Ontmoetingen met de natuur brengen me vaker naar een dieper (of zoals je wilt, hoger) bewustzijn.
Ongewild roepen die bewustzijnservaringen vragen op waardoor ik dan weer een hele week loop te zoeken naar antwoorden…
Zo vroeg ik mij deze week af hoe ik mezelf kan verklaren in dit bewustzijn. Is mijn ‘ik’ een voorstelling van mijzelf die ik zelf heb gecreëerd? Ben ik de schepper van mijn eigen beeld waaraan ik kost wat kost al mijn hele leven heb willen vasthouden?
Is het niet zo dat een mens daardoor afdwaalt van zijn eigen essentie, zijn eigen authenticiteit?
Stapel je als mens niet voortdurend oorzaak en gevolg op waardoor je het zicht op je ware ‘ik’ meer en meer verliest?
Een mogelijk antwoord op deze existentiële vragen is de ‘wil’.
Een mens wil altijd wat en als je jezelf los weet te maken van de wil om iets te moeten en de voorstelling die je van jezelf hebt, maak je kans om je eigen authenticiteit (eigen waarheid) te hervinden.

In het natuurgebied Meggelveld, gelegen tussen Thorn en Wessem wandelde ik gisteren in de richting van mooie herinneringen aan zomers in de jaren zeventig van de vorige eeuw.

Hier troffen wij elkaar met fietsen, brommers, lange haren, in spijkerbroek en minirok.
In de Koelen van Joosten zwommen wij en deelden er onze puberale kussen.
Het smalle pad nog zompig door de vele regen lag nu enigszins verborgen onder hoog opgeschoten gras en brandnetels.
Het Meggelveld waar ik mij bevond, ligt in een oude Maasarm tussen Thorn en Wessem.
Op kleinschalige wijze werd hier in het begin van de 20ste eeuw klei gewonnen door Sjang, Sjra en Lei Joosten uit Wessem die er in hun fabriek stenen mee bakten.
Tijdens mijn wandeling moest ik denken aan onze Maas die als een levensader door onze provincie stroomt.
Onoverkomelijk zit ze in het bloed van elke Limburger.
Met haar klei- en grindafzetting werd Nederland na de tweede wereldoorlog weer herbouwd.
Kleiovens werden opgestookt met de kolen uit onze mijnen en Nederland verwarmde zich aan haarden in huizen gebouwd met stenen van Limburgse klei.
Ome Baer werkte op de steenfabriek in Thorn, ome Jan op de baggermolens en mijn vader in de mijn.
Limburgers zijn onafscheidelijk verbonden met de Maas want je woont ‘aan de gooje kantj’, ‘euverkantj’ of zelfs aan de ‘verkeirdje kantj’.
Een soort van haat-liefdeverhouding hebben we ook met onze Maas.
En als ze weer eens buiten haar oevers treedt en huizen, dorpen, halve steden en kelders onder water zet, verwensen wij haar.
Nu anno 2023 hebben wij dankzij de Maas, grind en kleiafgravingen prachtige watersport-, recreatie- en natuurgebieden.
Tja, ‘Elk nadeel heb zijn voordeel’ is dat niet de legendarische uitspraak van een bekende voetballer..?
Zoals jullie intussen wel weten brengen mijn ontmoetingen met de natuur me vaak naar diepe gedachten. Met al mijn zintuigen bespeur ik haar scheppingsdrang die meebeweegt met de seizoenen. Van het lichtgroen in de lente naar het diepgroen in de zomer. Het wisselende kleurenpallet van bloemen die zich in allerlei vormen ontwikkelen tot vruchten en zaden. Door de verwondering die ze oproept wordt ik me steeds meer bewust van haar waarachtigheid. Niets in haar eigenheid is onwaar. De verbondenheid met de natuur zoals ik die ervaar bracht me bij de diepte-overpeinzing over mijn meest innerlijke zelf. Hoe zou ik mijn eigen waarheid tevoorschijn kunnen brengen?
De goddelijke scheppingsdrang werkt aanstekelijk en zo ontstond het idee om een steenmannetje te maken.
De onderste steen, het fundament, symboliseert de ziel die niemand beter kent dan jezelf. Het naar boven halen van je eigen innerlijke waarheid is de zoektocht naar het kind in jezelf. Elke volgende steen op de onderste symboliseert het eigen ego dat je zelf opbouwt in je leven. Met je eigen wil als drijfveer, stapel je oorzaak en gevolg op oorzaak en gevolg. Steen voor steen creëer je zo je eigen persoonlijkheid die een verbeelding is van jezelf. Zoekend naar balans probeer je er het beste van te maken, maar het resultaat is toch vaak een wiebelig geheel. Een plotseling onverwachte gebeurtenis zoals verlies, ziekte en pijn kunnen het steenmannetje aardig aan het wankelen brengen of zelfs doen instorten. Natuurlijk is het onzinnig om God hier de schuld van te geven. Jij bent de bouwer en verantwoordelijk voor je eigen bouwsel. God houdt zich daar niet mee bezig maar schenkt je met alle liefde nieuwe stenen en schept daarmee nieuwe kansen voor je. In de spirituele wereld noemt men dat karma wat vaak begrepen wordt als straf maar in feite opent dat zogenaamde karma juist nieuwe wegen en mogelijkheden.
Enfin… zogezegd en gedaan bouwde ik de afgelopen week dus een steenmannetje aan de oever van de ‘Joosterkoelen’ gelegen tussen Thorn en Wessem.
Godzijdank heeft niemand mij betrapt bij mijn bouwwerkzaamheden want waarschijnlijk had het ritueel mij op zijn minst een onbegrijpend hoofdschudden van de toeschouwer opgeleverd. Toegeven moet ik dat het natuurlijk ook wel wat ongewoon is om een zesenzestigjarige man met hoed en fotocamera bezig te zien met een dergelijke kinderlijke activiteit. Maar ik vond het eerlijk gezegd heerlijk om te doen en uiteraard heb ik er een selfie van gemaakt.
Er zit veel meer in het steenmannetje (of steenvrouwtje) dan het in een eerste oogopslag lijkt, maar daarover volgende keer meer.
Vakantietijd betekent voor de meeste mensen even geen druk van het werk, verlost zijn van het altijd maar moeten en met een gevoel van vrijheid, zonder verplichtingen gewoon dat doen waar je zin in hebt. Misschien reisde je naar het buitenland en verblijf je in een verwen-resort of vakantiehuisje dicht bij het strand? Misschien slaap je in een caravan, camper of eenvoudig tentje op een camping ergens in de bergen? Misschien wandel of fiets je door ons eigen kikkerlandje en overnacht je in een knusse B&B? Misschien zit je vakantie er al weer op en is het werk alweer begonnen…?
TIP
Een leuke activiteit die je met je kinderen, partner of helemaal in je eentje kunt doen is het bouwen van een steenmannetje. Uiteraard kan het ook een steenvrouwtje zijn of zo nodig een steenhermafrodietje. De hoofdingrediënten zijn meestal stenen, die kosten geen hout en laten zich overal vinden.
Hieronder het recept:
Ingrediënten: diverse stenen
Zo maak je het:
1. Zoek de onderste steen
(Dit is de steen die zich door jou intuïtief laat vinden, raap die op en neem hem mee)
2. Zoek er nog een aantal stenen bij om te stapelen
(indien gewenst kun je aan elk van die stenen iets toekennen. Dat kunnen bijvoorbeeld mooie of vervelende herinneringen zijn of een combinatie daarvan, geliefden die je moest loslaten, jouw goede of minder goede eigenschappen, ongemakken waarmee je worstelt, dromen of wensen etc. Geen enkele betekenis aan de stenen toekennen mag natuurlijk ook.)
3. Neem de stenen mee en bepaal de locatie (De plek waar je jouw steenmannetje gaat opbouwen kan overal zijn. Het strand, de bergen, aan de oever van een rivier, in het bos, je eigen tuintje, op je balkon of zelfs gewoon op de keukentafel.)
4. Begin nu met stapelen
Een zinloze kinderlijke activiteit? Verre van dat!
Op de eerste plaats is het uitdagend, zeer mindfulness en gewoon leuk om te doen. Wanneer je goed oplet gebeurt er iets opmerkelijks tijdens het bouwen: de tijd verdwijnt en je komt heel gemakkelijk in het moment. Allerlei gedachten maken plaats voor aandacht en concentratie. En wie weet, ben je voor even weg van alle pijn, verdriet en ander ongemak. Misschien raak je er wel helemaal in je element door en voel je je even volmaakt gelukkig. Het stapelen van stenen en balans zoeken zou je ook kunnen zien als een mooie door jouwzelf gecreëerde vorm van gebed of meditatie. Zo kan het zomaar gebeuren dat jouw steenmannetje de poortwachter wordt van een hoger bewustzijn. Het lijkt in tegenstelling met elkaar, maar de weg terugvinden naar het onbevangen kind dat je ooit was betekent juist groei…
Je zou je kunnen afvragen: ‘Waarom zou ik willen groeien naar een hoger bewustzijn?’, wat schiet ik er mee op en wordt de wereld er soms beter van’…?
Een mens wíl altijd wat, maar de vraag is kies je voor goed of kwaad? Bouw jij jouw steenmannetje op met stenen van goede of kwade wil? Stapel je onzelfzuchtige liefde, verdraagzaamheid, wederzijds respect, dankbaarheid, geduld en vertrouwen op een luisterend oor, helpende hand, zelfbeheersing, zachtmoedigheid, compassie, mededogen en vul zelf maar aan? Het is maar wat je wil…
De wil die geneigd is naar het kwade is per definitie irrationeel, dom en arrogant. Fysiek of geestelijk geweld, wapengekletter, vergelding, onverdraagzaamheid, ergernis. De intentie om angst en verdeeldheid te zaaien. Onrechtvaardigheid, gewetenloosheid, macht, kwaadschrijverij, kwaadsprekerij en sarcasme. De natuur beschadigen, vergiftigen, uitroeien en vul zelf maar aan. Het is maar wat je wil…
Wat zou de wereld er anders uitzien als wereldleiders, geestelijke leiders, politici, media, leraren en wetenschappers eens hun eigen steenmannetje zouden bouwen alvorens ze hun wil bepalen.
Met plezier daag ik je uit om jouw eigen steenmannetje te bouwen. Indien je er fysiek niet meer toe in staat bent kun je ook je eigen steenmannetje visualiseren, in gedachte verbeelden.
Voel je nu na dit verhaal een onweerstaanbare drang tot actie? Ga er dan mee aan de slag. Verander de wereld en begin bij jezelf. Dat klinkt afgezaagd, maar zo is het wel!
Op z’n allermooist zijn mijn wandelingen wanneer ik mag meelopen in gezelschap van de grote meester zelf. Met aandacht volg ik zijn werk en met bewondering zie ik hoe hij met een ongeëvenaard vakmanschap tot verbeelding komt. Intussen duldt hij meer en meer mijn gezelschap waardoor we elkaar ook steeds beter leren kennen.
De natuur zit vol verrassingen net als de meester zelf. Zomaar uit het niets vertelde hij me vanmorgen dat hij zo gek is op Vastelaovend (Carnaval). Met gefronste wenkbrauwen hoorde ik het aan en dacht bij mezelf: ‘Ga ik je nu nog wel serieus nemen…?’
Wijselijk zweeg ik en wachtte…
‘Ik zal het je uitleggen’, ging hij verder, ‘Maar het blijft wel tussen ons hè?’… Ik knikte en hij vervolgde: ‘Vooral het verkleden vind ik prachtig’. ‘Het allerliefst ga ik verkleed als vrouw in de rol van Gaia’ ‘Als oermoeder wals ik dan met mijn partner Uranus’. ‘Soms verkleed ik me als Pan met poten en hoorns van een bok trek ik dan als einzelgänger door de bossen, velden en heuvels. ‘Soms begeef ik me verkleed als een oude man met een baard tussen de mensen die dan zingend en zwaaiend met een wierrookvat in polonaise achter me aan lopen’.
‘Dan weer bouw ik een mooie praalwagen en verkleed als Prins Helios I strooi ik met veel plezier licht’; ’Vooral kinderen zijn er dol op!’. Graag verkleed ik me ook als De Grote Indianen Geest met een mantel van adelaarsveren’. ‘Mensen gaan zich dan schminken en dansen in extase rond een vuur. ‘En o ja, Brahma is ook zo’n mooi type dat bij me past en die speel ik ook graag.
Het mooie van verkleden is dat mensen zich af gaan vragen wie zou dat toch zijn? Van het plezier dat ik er zelf aan beleef en het plezier dat ik bij de mensen zie; daar ik kan er zo van genieten’.
Met een handdruk namen we bij mijn auto afscheid van elkaar en net voordat ik weg wilde rijden gebaarde hij me nog even het zijraampje te openen. ‘Ach weet je’, zei hij ‘maak jij je schrijfseltje voor Facebook maar’; ‘Het kan me ook geen ene reet schelen wat de mensen van me denken’ Ik zag de twinkeling in zijn ogen en hoorde een hartelijke lach! ‘Goh, dacht ik bij me zelf’; ‘die heeft best humor en doet gewoon wat hij wil’.
Aldus…
Voor mij zijn stenen dragers van kennis en wijsheid; vertel mij daarom niet dat ze nutteloos zijn.
Door ze te onderzoeken verschaffen ons inzicht in de geschiedenis van de aarde zelf en kunnen wij hun spoor in de diepte van de tijd volgen tot wel miljoenen jaren terug. De bewegingen van de aardkorst en zelfs de vele klimaatveranderingen die de aarde heeft moeten ondergaan laten er zich in aflezen.
Diep uit de aarde komen ze als gestolde magma. Door de invloed van chemische en biologische processen aan het aardoppervlak zelf kunnen ze van gedaante en samenstelling veranderen. Soms ondergaan ze zelfs een ware metamorfose onder invloed van hoge druk en temperatuur.
Vrijwel alle gesteenten zijn een mengsel van mineralen met een exacte kristalstructuur. Sommige mineralen komen in zulke grote hoeveelheid voor dat het als erts kan worden opgegraven.
De kristalstructuur van mineralen heeft een bijzondere eigenschap. Ze kunnen namelijk groeien en wij mensen vinden ze dan met een beetje geluk in de vorm van halfedelstenen of edelstenen. Dat is toch heel wonderlijk wanneer je daar over nadenkt…
Wanneer ik mij weer eens onderdompel in de natuur zoals in de voorbije week kom ik ze overal tegen. Stenen zie ik langs de Maas, op een bospad of op het land. Zo af en toe raap ik er een op die me opvalt en bekijk hem aandachtig.
Zo vond ik de afgelopen week een steen die een bijzondere betekenis voor me kreeg maar daarover meer in mijn volgende schrijfsel.
Voor mij zijn stenen dragers van kennis en wijsheid; vertel mij daarom niet dat ze nutteloos zijn.
Mijn ontmoetingen met de natuur versterken in toenemende mate mijn zintuiglijke waarnemingen. Wanneer ik de kruidige geur van boerenwormkruid opsnuif, luister naar de tikkende roep van een roodborstje of het geratel van een populier. Wanneer ik de wonderlijke spiegelingen in het water zie of het zonlicht dat door de bomen valt en voel hoe een zachte zomerbries langs mijn gezicht strijkt, dan word ik mij meer en meer bewust van de zeggingskracht van de natuur en haar liefdevolle oproep tot verbinding. Nu groet ik met een gevoel van dankbaarheid de vogels en geef een oude eik een schouderklopje.
De waarachtigheid waarmee de natuur zich in haar eigenheid toont zette me onvermijdelijk op het pad van zelfonderzoek. De aanstekelijke scheppingsdrang van de natuur bracht me op het idee van het steenmannetje waarmee ik mijn eigen waarheid tastbaar en zichtbaar kon maken. Op die manier kon ik mij vrij maken van alle opgebouwde ballast uit het verleden.
Een fascinatie voor stenen heb ik al zolang ik me kan herinneren. Toen geluk nog heel gewoon was haalde ik de mooiste steentjes uit de dikke laag maasgrind die mijn ouders rond om ons huis in Ittervoort hadden aangebracht. Nadat mijn vader ooit een stenen pijlpunt meenam die hij in het Santforterveld had gevonden tijdens de jacht werd ik een verwoed zoeker en verzamelaar van vuurstenen gebruiksvoorwerpen uit de prehistorie. Uiteindelijk verdween de mooie verzameling in een doosje op zolder. Het interesse voor stenen temperde maar bleef toch sluimerend aanwezig.
De ingrijpende gebeurtenis in mijn leven zette me Godzijdank op het pad naar zelfonderzoek en zo hervond ik met hulp van de natuur de onbevangenheid van het kind dat ik ooit was. Daarmee kwam ook mijn fascinatie voor stenen weer terug. Het was dan ook bijna vanzelfsprekend en onvermijdelijk dat de zoektocht naar mijn essentie me de steen liet vinden die een tastbare verbeelding werd van mijn ziel. Het is zogezegd mijn onderste steen die me in staat stelde de poort naar zelfkennis te ontsluiten. De tijd is er in gestild en de onwetendheid verdwenen. Aan het koude eenzame liggen op een bospad, aan de oever of bodem van de Maas kwam een einde toen onze paden elkaar kruisten. Ten diepste heb ik mij verbonden met deze steen die wonderlijk genoeg zelfs mijn lichaamswarmte overneemt als ik hem bij me draag.
De lijnen vertellen me op spirituele wijze over de vele incarnaties waar hij doorheen ging. Hij oogt nog een beetje dof en er zijn beschadigingen zichtbaar. Onomkeerbaar betekent dit dat er aan zijn reis nog geen einde is gekomen. Dat vraagt om geduld en aanvaarding maar ook om vertrouwen dat wij elkaar ooit in de eeuwigheid opnieuw zullen vinden bij de Bron van zijn. Dan zal hij glanzen en perfecter dan perfect geslepen zijn. Daar zullen wij elkaar weer hervinden om in volmaakt geluk en blijdschap weer tot één te worden.
Om opnieuw uitdrukking te geven aan mijn verbondenheid met de natuur ontstond het idee om mijn steen te fotograferen in de natuur. Mijn overpeinzingen die hun weerslag vinden in schrijfseltjes tot een eenheid gemaakt in een fotografisch zelfportret.
‘Ohhh, bent U gevallen?’ vroeg de mooie vrouw met kinderwagen die ik ontmoette op een stukje verharde weg bij de Banen in Nederweert-Eind. Enige uitleg was ik haar wel verschuldigd want voor haar stond een wat oudere man met soppende schoenen, tot aan zijn middel nat en onder de modder. Het bloed dat uit zijn linker onderarm stroomde gaf nog wat extra kleur aan het merkwaardige beeld. Ik vertelde haar dat ik zojuist onverwacht in een diepe watergeul was gegleden bij een risicovolle actie om te fotograferen. De hoge begroeiing met gras en venijnige braamstruiken had de waterige uitsnede onzichtbaar gemaakt. Slecht een strohoed en rechterarm die een fotocamera omhooghield moeten zichtbaar zijn geweest voor een getuige op afstand die er gelukkig niet was. Zij lachte met mij mee om het beeld dat ik schetste van het voorval. ‘Ach, het is goed weer en die nattigheid droogt vanzelf wel weer op’ gaf ze me te kennen. ‘Hopelijk hebt U zich niet al te zeer bezeerd?’ ‘Nee, het ziet er erger uit dan het is’ ‘Maar wat pas echt erg is’, vervolgde ik, ‘dat is dat ik Ria straks als ik thuiskom wéér gelijk moet geven’… Als vrouw begreep ze mijn opmerking uiteraard onmiddellijk en moest opnieuw hartelijk lachen. Wij vervolgden in opperste vrolijkheid onze weg. Mijn pleidooi om ons weer te verbinden met de natuur had ik die middag aan den lijve ervaren en met enige zelfspot en een glimlach dacht ik: ‘Een mens moet zichzelf ook weer niet al te serieus nemen’
Hoe aanlokkelijk ook de Beegderheide is op deze vroege ietwat mistige septembermorgen, besluit ik door te rijden naar de plek waar mijn roots liggen. Even later parkeer ik mijn auto bij het Sint Anna kapelletje in Santfort. De zon is intussen aan haar opgang begonnen en haar vroege licht brengt de kleuren tot leven. Mijn wandelingen en fotografie zijn een zoektocht naar zelfkennis geweest. Ik ontdekte dat mijn liefde voor de natuur wederzijds is en in de steeds inniger wordende omarming werd mij de weg gewezen die ik onvermijdelijk moest lopen. De grote meester-schilder leerde mij beter te kijken waardoor ik de foto’s kon nemen van zijn werk. Met een toenemend zelfbewustzijn kwam mijn eigen steenmannetje steeds duidelijker in beeld en geleidelijk ook mijn onderste steen.
Als een soort van ongelovige Thomas wilde ik graag mijn vondsten tastbaar maken dus bouwde ik daadwerkelijk een steenmannetje en kruiste de onderste steen mijn pad. Nu bespeur ik een diep verlangen naar verbinding met mijn fotografie als instrument. Ik ervaar de tijdloosheid van het moment met al mijn zintuigen en met mijn steen als onderwerp maak ik enkele foto’s. Ook een deel van mijn verzameling stenen gebruiksvoorwerpen heb ik terug gebracht naar hun vindplaats hier in het Santforterveld.
Een ingeving doet me besluiten mijn steenmannetje aan de Joosterkoelen op te zoeken. Op de oude weg van Santfort naar Thorn passeer ik het wegkruis en het voelt ongemakkelijk wanneer ik foto’s neem van deze lijdende mens. Dan vraag ik me af: hoe lang gaat jouw kruisiging nog door in deze wereld? Jij die een en al liefde, goedheid en onschuld bent hangt hier aan een door mensen opgericht kruis; wanneer stopt de mensheid eens met jouw elke dag opnieuw te kruisigen..?
Bij de Joosterkoelen aangekomen ga ik naar de plek waar ik mijn steenmannetje bouwde. Hij is omgevallen en ik leg er als een soort van ritueel mijn onderste steen bij; het is helemaal goed zoals het is en ik ben tevreden. De schoonheid van imperfectie in een foto. Vanaf nu kan ik echt foto’s maken in plaats van foto’s te nemen.
Dankbaarheid voel ik ten diepste op deze mystieke en meer dan bijzondere morgen.
De eigen vondsten van allerlei vuurstenen gebruiksvoorwerpen uit de prehistorie prikkelden al in mijn jeugd de verbeelding. Mijn ome Jan die op de bagger werkte nam zo af en toe ook wat vondsten mee naar huis. Ik zag mammoetkiezen, slagtanden en lansen die met het grind omhoog waren gekomen. Nu ik weer de heerlijkheid van deze kinderlijke fantasieën kan voelen ontstond de inspiratie voor dit visioen van een oermens.
VISIOEN
Ik ben een man die jullie Neanderthaler zullen noemen
Mijn vrouw komt uit Gondwana en haar huid is zwart
Ik vind haar mooi en zij baarde onze kinderen die jullie voorouders zijn
Mijn stam koos mij als hun leider om mijn kracht en moed
Wij komen uit een ver verleden en volgden het spoor van de dieren
Gelukszoekers zullen jullie ons in de verre toekomst noemen
De aarde verschroeide, beefde en het water verdampte
Klimaatverandering zullen jullie het noemen
En jullie harten zullen verontrust zijn net als de onze
Wij moesten wel gaan naar onbekende oorden omdat wij wilden overleven
Het niemandsland delen dat ons allen toebehoort
Langs Maas en Rijn zijn we gelopen en volgden de kuddes
Nu spelen onze kinderen aan de oever gekleed in dierenvachten
De Ijsmuur schonk ons de grote stenen waarmee wij onze Goden en Doden eren
Eens zullen jullie ze vinden en ze Hunebedden noemen
Nu sta ik hier aan de oude Maasvlakte en kijk uit over Doggerland
In de groene vallei voor me graast een kudde Mammoeten
Bizons trekken in een stofwolk gehuld naar het Westen
Ooit zal de zon het ijs doen smelten en het water dat komt zullen jullie Noordzee noemen
Heel in de verte naar het Westen kijkend zie ik bergen van een land
Over niet al te lange tijd zal ik koning van Engeland zijn
Voor dat wij verder gaan maken we vuren voor de nacht
Wij scherpen onze pijl en speerpunten en spannen onze bogen van Taxushout
Ooit zullen jullie ze vinden als sporen van bewijs dat wij hier waren
De tijd is er in gestild en in jullie bloed zelfs zullen jullie ons terugvinden
Jullie zullen leren door naar het verleden te kijken hoe de toekomst zal zijn
Respecteer de natuur zoals wij dat deden en volg het spoor van de dieren
Zij bezitten het instinctieve weten, kennen de weg en gaan jullie voor
Geef vertrouwen aan Moeder-Aarde en onze Goden zoals wij dat geleerd hebben
Ik hef mijn speer naar de maan en brul als een Leeuw
Het is op deze veelbelovende vrijdagmorgen 15 september 2023 dat ik een onverklaarbare aantrekkingskracht voel om al vroeg op pad te gaan. Met maar twaalf graden op de thermometer is het nog best fris maar de zon is begonnen aan een stralende opkomst. Mijn auto parkeer ik bij de Beegderheide aan de Defensieweg en zo te zien ben ik nog de enige gast. Dan loop ik de heide op en wordt onmiddellijk getroffen door het adembenemende beeld. Duizenden betraande spinraggen die oplichten in het mistige landschap en hardop spreek ik enkele malen het woord ‘magisch’ uit.
Er is dan ook geen enkel ander woord beter van toepassing voor wat ik zie. Met een bijna onbeschaamde gretigheid wil ik het vastleggen en vooral wat ik ervaar. Dan krijgt mijn camera kuren; scherpstellen en zoomen lukt af en toe niet meer. Wat jammer nu denk ik, maar aangezien ik wel foto’s kan maken, erger ik mij maar niet al te zeer omdat ik gewoon geniet van het nu op deze plek te zijn.
Dan komt de gedachte bij me op dat de meester-schilder misschien wel mijn camera heeft overgenomen… Dus ik vertrouw erop dat er toch een beetje magie wordt vastgelegd maar voor alle zekerheid toch maar even de accu omwisselen… Al wandelend slenter ik door het landschap en geef me er volledig aan over.
Op Kaïrosmomenten druk ik de sluiterknop in en ben alvast benieuwd of deze alom aanwezige godheid zich bij zijn ene haarlok heeft laten grijpen.
Dan hoor ik mijzelf zachtjes neuriën. De melodie die spontaan in mij opwelt is sereen en ondanks het geluksgevoel toch een beetje droevig van toon. Het heeft wat weg van een eenstemmige Gregoriaanse antifoon. Dan sta ik plotseling bij een oude dode boom die onmiskenbaar onderhevig is aan ernstig verval. Ondanks de vele gaten van spechten, de grillige kruipgangen van allerlei insecten, loslatende bast en afgebroken takken staat hij toch met een zekere fierheid nog rechtop. Liefde is wat ik voel en nu begrijp ik mijn zingen; Mijn lofzang komt die boom toe…
De vele foto’s getuigen weer van mijn vele belevingen en ontmoetingen in de voorbije week.

Milan: ‘Mer pap, det zuuse toch, det zeen Theurke en ich’ (Maar pap, dat zie je toch dat zijn Thorsten en ik) Zo kreeg deze foto die ik maakte in de beeldentuin van kunstenaar Jac Linssen onverwacht een diepere en wel heel persoonlijke betekenis…

Net als bij andere fotografen gaat ook mijn aandacht als vanzelfsprekend uit naar het licht in de beelden die ik mag vinden.
Het licht als verschijnsel van zichzelf kreeg gaandeweg mijn wandelingen ook een steeds diepere betekenis.
Net zoals het licht bij zonsopkomst het donker van de nacht laat verdwijnen zo zorgde het licht ook voor een soort van innerlijk ontwaken. Wanneer ik met verwondering naar de diepte van een weerspiegeling in een ven of beek kijk wordt het ‘Zo boven zo beneden’ letterlijk zichtbaar; de onlosmakelijke verbinding van het tastbare met het ongrijpbare.
Het tastbare is alles wat ik in met mijn zintuigen kan waarnemen in onze tijdgebonden driedimensionale wereld.
Het ongrijpbare is het niet zintuiglijk waarneembare van een tijdloze vierde dimensie maar net zo waarachtig aanwezig in alles.
Ontdek het zelf wanneer je de spiegelingen zoekt in mijn foto’s van deze week.
Deze weg naar een diepere bewustwording is wat ik bedoel met het innerlijk ontwaken. Het vervult mijn hele “zijn” met een gevoel van blijdschap en grote dankbaarheid. Dat licht is voor mij de Goddelijke bron van energie die in de lente de aarde uit haar winterslaap wekt en in de zomer de vruchten en zaden laat rijpen.
Fotonen krijgen in de herfst een magische lading mee die de natuur met een uitbundig pallet van kleuren naar haar winterbed voert waar ze mag uitrusten om nieuwe kracht op te doen voor een volgende lente.
Mijn natuurbelevingen hebben me veel gebracht. Ze schonken mij niet alleen herstel na een fysieke aandoening maar ook geestelijke groei.
Om mijn onderste steen aan het licht te brengen moest ik mijzelf eerst “ontwillen”.
Dat was een pittige weg die ik nooit alleen had kunnen lopen zonder steun van de grote Meesterschilder die me zo af en toe attendeerde op het licht.
Hij spoort mij voortdurend aan om nog alleen maar van goede wil te zijn, maar ik betrap mijzelf er nog vaak genoeg op hoe moeilijk ik dat vind.
Maar hoe het ook zei, met het Licht heb ik een onbaatzuchtig verbond van Liefde gesloten en is dat misschien wel hetzelfde als het Christus-licht dat zich in de mens Jezus manifesteerde of in de mens Siddharta Gautama die de verlichte Boeddha werd..?
Jullie mogen het zich met mij afvragen.
De grootsheid van de schepping brengt mij in toenemende mate bij nederigheid en respect. Een bijzondere ontmoeting maakte mij dit de afgelopen weer eens onverwacht duidelijk.
Tijdens een van mijn wandelingen zag ik opnieuw de keurige oude heer die, naar mijn inschatting, al ruim de tachtig gepasseerd moest zijn.
Geknield was hij bezig met het fotograferen van iets wat kennelijk zijn aandacht had getrokken. ‘Nou dat moet toch wel heel bijzonder zijn wat U daar ziet dat U er voor op de knieën gaat’ , sprak ik hem aan. ‘Ja dat is het zeker’ antwoordde hij. ‘Kijk eens naar dat vlindertje op de vruchtpluizen van die paardenbloem hier’ en wijzend maakte hij me er op attent. ‘Normaal maak je dat niet zo snel mee dat het zo mooi stil blijft zitten’,
Vol trots liet hij mij de foto zien die hij had gemaakt met zijn mobieltje. Het was werkelijk een prachtige foto van een Oranjetipje en ik complimenteerde hem. ’Maak maar snel een macrofoto’ moedigde hij mij aan.
‘Een half uur geleden ben ik begonnen met wandelen maar ben nog geen twintig meter verder gekomen’. ‘Er valt hier zoveel te zien’. ‘Ja de natuur blijft verwonderen en verbazen’ , beaamde ik. ‘Ja prachtig is het’ en met een groet, elkaar nog een mooie wandeling en dag wensend vervolgden wij beiden onze weg.
Nog lang bleef deze ontmoeting in mijn gedachten. Een wat oudere, slecht ter been zijnde man die op de knieën ging voor de bekoring van een vlindertje op een pluizenbol van een doodgewone paardenbloem had gevoelens van respect en nederigheid in mij opgeroepen. En zeker ook een “Festina lente” wat haast U langzaam betekent.
Dit klassiek adagium wil ik jullie graag meegeven voor de volgende wandeling door de natuur. Ervaar dan zelf hoe de tijd verdwijnt wanneer je met volledige aandacht en concentratie de natuur met al je zintuigen beleeft.
Ik ben een vlinder en heb vleugels daarom vlieg ik,
Ik ben een spin en weef een web omdat ik dat kan,
Ik ben het zaad dat ontkiemt omdat dat in me zit,
Ik ben een boom en maak takken en bladeren.
Ik ben een vogel en bouw een nest omdat ik dat kan,
Ik ben een vis en in het water voel ik me thuis,
Ik ben een leeuw en voedt mijn welpen met prooi,
Ik ben een schimmel en haal leven uit het dode hout.
Ik ben een mens en mij Bewust van mezelf,
Ik ben een Ziel met een geest en een lichaam,
Ik ben door Liefde en Licht tot leven gewekt,
Ik ben mij Bewust van mijn Bewustzijn.
Met de vrije wil als kostbaar geschenk,
Volg ik vallend, struikelend en weer opstaand mijn pad,
Leer ik onderscheid te maken tussen goed en kwaad,
Zo vormt de vrije wil mijn ziel.
Ach kon ik mij maar losmaken van de zwaartekracht,
Dan zou ik vrij en alles kunnen zijn.
Een regenboog, zonlicht of een golf die aanspoelt,
Een zandkorrel op het strand of een zachte zomerbries,
Een wilde storm of een dauwdruppel op een blad,
Een komeet die door de ruimte suist of een krater op de maan.
Alles kunnen zijn wat ik wil en schaamteloos gelukkig.
In het voetspoor van de meester-schilder schenkt de natuur mij bezieling voor mijn fotografie.
Een bewustzijnstoestand waarin ik moeiteloos datgene vindt wat mij inspireert.
Een dergelijk bewustzijnsmoment moet ook de componist Gustav Mahler hebben gekend toen hij in de Christelijke pinksterhymne “Veni Creator Spiritus” de inspiratie vond voor het componeren van zijn achtste symfonie.
‘Het was alsof de schepping van mijn grootste werk aan mij werd gedicteerd.’, gaf hij te kennen.
Opvallend is dat er in deze symfonie in tegenstelling met al zijn voorgaande symfonieën maar weinig correcties zijn aangebracht. De componist moet het omvangrijke werk waarin hij het hele universum laat zingen en klinken onmiddellijk in zijn geheel voor ogen hebben gehad.
De kunst zelf kan op haar beurt ook de dichter, schilder, componist of beeldhouwer inspireren.
Zo dient het werk van de meester-schilder zelf weer als inspiratiebron voor vele kunstenaars in verschillende disciplines.
In de Griekse Oudheid werd inspiratie toegeschreven aan een god of aan de muzen.
De betekenis van het woord ‘inspiratie’ komt van het Latijnse woord ‘In Spirare’, dat letterlijk ‘inademen’ of ‘inblazen’ betekent.
Het is vandaag Pinksteren en ik vroeg mij af of het een vergelijkbare bewustzijnstoestand moet zijn geweest die een kleine groep mensen in het begin van onze jaartelling overkwam? Een gebeurtenis die zo prachtig beeldend wordt beschreven als de geest die met gedruis alsof er een hevige wind opstak in iets dat op vuur leek in de vorm van vlammende tongen op die kleine groep van honderdtwintig neergedaald zou zijn?
Door deze gebeurtenis spraken ze in een taal die door iedereen op aarde werd verstaan en begrepen.
Hoe het ook zij, dat deze gebeurtenis het begin is geweest van het ontstaan van het Christendom is een feit en op z’n minst opmerkelijk te noemen.
‘Ik ken je gedachten en vragen’ hoorde ik de meester-schilder zeggen met de innerlijke stem die er altijd is. ‘Het zijn er veel en op alle vragen krijg je antwoord wanneer de tijd er rijp voor is’.
‘Wat ik van je vraag is om dicht bij de natuur te blijven, fotografeer wat ik schep om te zorgen dat mensen er een beetje blij van worden’.
‘En ongetwijfeld zullen er klasgenoten zijn die inspiratie halen uit de beelden en woorden die je met hen deelt’.
‘De hemel is geen verafgelegen plek, maar dichterbij dan je denkt’.
‘Net als in tijd en eeuwigheid ben je er al’. ‘Met je vrije wil kun je verkiezen er NU zijn’.
‘Dat is alleen mogelijk wanneer je je bewustzijn ontwikkeld’. ‘Alleen dan leer je helder te zien en de waarheid kennen’.
‘Bewustzijn ontwikkelen gaat via de weg van initiatie, van inwijding’.
‘Dat betekent een confrontatie met je ware zelf waarbij je eigen tekortkomingen zich steeds duidelijker aftekenen’.
‘Het pad van Liefde is geen gemakkelijke weg want er zijn vele valkuilen, dwaalsporen, pijn en geestelijke en lichamelijke worstelingen’.
En vooral duizend maal je kop stoten.
‘Bewustzijn kun je niet ontwikkelen door redenatie en/of analyse maar door vanuit de stilte je zelf aan te sporen om te blijven zoeken’.
‘Wanneer je een licht in je eigen ziel hebt opgemerkt, ken je het baken, het kompas en ook de richting.
Bij het ontwaken komen dan ook de antwoorden’.
‘Bewustzijn is alles’. ‘Alles is Bewustzijn’.
’En in de leerschool van het leven gaat het om het ontwikkelen van je eigen Bewustzijn’.
Bovenstaande is de weerslag van de diepgaande persoonlijke gesprekken en overpeinzingen die ik in de afgelopen weken met de meester-schilder voerde tijdens mijn wandelingen door onze mooie Limburgse natuur.
Van de natuur leerde ik dat er een universele wet is die ook doorwerkt in mijzelf.
In onze westerse wereld noemen we dit oorzaak en gevolg. In het oosten noemt men het karma.
Het zijn de lichtreflecties van de zon die met het water spelen. Het is de rups die in een prachtige vlinder verandert.
Het is de overvloedige regen die het waterpeil doet stijgen in de vennen, beken en rivieren. Het zijn de takken die breken bij harde windvlagen etc.
Aan het woord de meester-schilder:
‘Maar karma zijn ook jouw gedachtes en handelingen waarmee je je eigen werkelijkheid creëert zonder te weten of het dé werkelijkheid is’.
‘Geen mens kan zijn karma ontlopen net zo min dat je kunt ontsnappen aan bijvoorbeeld de zwaartekracht zolang je met je voeten de aarde raakt.’ Karma is er gewoon altijd!
‘Karma heeft van zichzelf geen oordeel en is daarom zeker géén straf zoals wel eens wordt beweerd.’
‘Wel geeft karma je de mogelijkheid om je zelfgecreëerde werkelijkheid te veranderen.’
‘Als mens heb je wel ooit op een of andere manier het negatieve effect van je eigen gedachten en handelen ervaren’.
‘Misschien werd je er angstig, depressief, boos, woedend of gestrest van? “Misschien kreeg je er zelfs lichamelijke klachten van of werd je zelfs ernstig ziek?’ ‘Misschien heb je andere mensen er wel eens door gekwetst of pijn gedaan?’.
De keerzijde “Wie goed doet, goed ontmoet” dat heb je vast ook wel eens ervaren.
‘Realiseer je dat het je eigen wil is die jouw karma in beweging zet’. De vrije wil is een hemels geschenk maar tegelijkertijd ook je grootste leermeester’.
‘Welk pad verkies je te lopen? Het pad van goede wil en goede handelingen ten dienste van jezelf en de hele samenleving?’
‘Of kies je voor het pad van kwade wil en kwade handelingen die schade toebrengen aan jezelf en daardoor aan de hele mensheid?’
‘En uiteraard ben je niet voor alles wat jou overkomt zelf verantwoordelijk, maar wel voor de manier waarop je het een plek geeft in jouw leven’. Hoe je erover denkt en hoe je er naar handelt’.
Nog lang galmden deze woorden van wijsheid na en mijn gedachten gingen naar mijn eigen steenmannetje dat, zo wankel als het was, volledig instortte na mijn ziek worden.
Ik moest terug naar mijn essentie om uit te vinden hoe ik mijn vrije wil moet inzetten om goed karma te ontwikkelen.
Het luisteren naar mooie muziek, lezen, kijken naar kunst en mijn fotografie helpen mij daar nog steeds enorm bij.
In mijn leven gaat het nog vaak genoeg met vallen en opstaan, maar steeds duidelijker word ik mij gewaar van dat Licht in mijn ziel. Dat bepaalt nu mijn richting en ik ervaar ook ten diepste dat ik hulp krijg van de meester-schilder die mij als een witte broeder vergezelt op mijn levenspad.
Het lijkt onbedoeld wel op een soort persoonlijk voorrecht maar dat Licht is in aan elke menselijke ziel gegeven. Ja, dus ook aan jou!
Hoe anders zou de wereld er kunnen uitzien wanneer de mensheid tot inzicht en een begrijpen zou komen van deze universele wet.
‘Veranderen van de wereld begint bij jezelf’. ‘Stel je vragen in jouw eigen binnenstilte en blijf zoeken’ Zeker komen vroeg of laat dan de antwoorden.’ ‘Breek de muren af want de hemel en aarde zijn ons allemaal met liefde geschonken.’
Wanneer mijn vader na een dag van donkerte en stof weer uit een negenhonderd meter diepe mijnschacht naar boven werd gelift, werkte hij in de moestuin of was in de natuur te vinden.
Het was vermoed ik, ook wel de behoefte die hij had aan frisse lucht en licht na zo’n dag diep ondergronds in de “Koel”.
Nadat hij ooit een stenen pijlpunt meenam die hij had gevonden tijdens de jacht werd ik een verwoed zoeker en verzamelaar van vuurstenen gebruiksvoorwerpen uit de prehistorie. En nog steeds wanneer ik over een akker loop richt ik mijn blik vaak naar de grond met de hoop op nog eens een mooie vondst.
Vandaag had ik dus dat geluk, want uit de aarde stak een stukje vuursteen dat ik meteen herkende.
Een prachtige spits waarmee een jager-verzamelaar uit het stenen tijdperk zich en zijn familiegroep in leven had gehouden door middel van de jacht op dieren.
Mijn vader had ook wel wat van een oermens ook in zich. Hij was jager en verzamelde ook allerlei eetbare dingen uit de natuur. Bramen en vlierbessen werden verwerkt tot jam of sap.
Veel van pap is ook in mij. Weliswaar dood ik geen dieren, maar daarvoor in de plaats schiet ik er foto’s van met mijn camera. En ja, ook ik mag graag bramen en andere vruchten verzamelen om er jam en sapjes van te maken.
Een haas wees me de plek aan waar ik van het hoge talud aan de rand van de akker van “De Borg” in Ittervoort via een verborgen trapje veilig naar beneden kon gaan.
In gezelschap van de meester-schilder wandelde ik vandaag opnieuw door mijn jeugdherinneringen in het wonderlijke Vijverbroek.
Wij verstrooiden er de as van onze ouders en mede daarom blijft dit natuurgebied tussen Thorn, Ittervoort en Kessenich(B) zeker een bijzondere plek.
De Altijd Alom in Alles Aanwezige
Het Licht dat Leven schept
De Liefde en de Bron van Zijn
Jouw Schepper naar Mijn evenbeeld
Voor eeuwig verankert in je ziel
Zoek mij niet in de lucht, want de vogels zullen je voor zijn.
Zoek mijn niet in de diepte van de zee, want de vissen zullen je voor zijn.
Zoek me niet op de aarde, want alle schepselen zullen je voor zijn.
Zoek mij in je eigen hart, want daar was en ben ik altijd al vanaf het begin.
Eerst koffie zetten en dan gelijk de foto’s overzetten naar mijn computer.
Dat zijn vrijwel altijd de eerste handelingen die ik verricht wanneer ik weer thuis ben na mijn ontmoetingen met de natuur. Tijdens het bekijken van de opnames herbeleef ik mijn wandelingen en ben intens gelukkig wanneer het gelukt is om echte Kaïros momenten te treffen.
De laatste tijd zoek ik die momenten niet meer zo bewust. Nu wacht ik geduldig zonder enige vooringenomenheid tot ze zich vanzelf aandienen. Het zijn de voeten van de meester-schilder waarmee ik loop en waarmee hij mij naar de schoonheid van zijn schepping leidt.
Fotograferen is schrijven met licht maar in de voorbije weken was het juist de donkerte en leegte in mijn foto’s die vragen opriep. Hoe groot is het contrast van de adembenemende schoonheid van het lichtwerk in de natuur met het donker en de schaduwen die er op een of andere manier ook altijd zijn. In mijn hoofd ben ik best vaak bezig met de toestand van onze huidige wereld waarin het lijkt of de duisternis de overmacht heeft gekregen.
Weer had de Meester-schilder mijn gedachten gelezen…
‘Duisternis en leegte zijn van zichzelf totaal onmachtig en tot niets in staat.’
‘Zij hebben geen enkele scheppende kracht en zijn zelfs niet in staat het kleinste lichtje te doven.’
‘Toch heb ik hen omarmd om mijn licht zichtbaar te maken in mijn werk.’
‘Het is alleen de mens die macht geeft aan het kwaad met de gevolgen voor de hele schepping zoals je die zojuist voor me in je diepste overpeinzingen schetste.’
In gedachten was ik inderdaad bij de oorlogen, het leed en intense verdriet, het onrecht, het gevoel van machteloosheid en uitzichtloosheid. Vluchtende mensen, schreeuwende machthebbers die elkaar over en weer beschuldigen. Een maskerade van waanzin bij de opening van de olympische spelen waar een groep dragqueens, een trans model en een halfnaakte zanger de beroemde muurschildering van “Het Laatste Avondmaal” van Leonardo da Vinci verbeelden.
Een nieuwe wapenwedloop en al die dode onschuldige kinderen…
‘Er is maar één manier’ en weer hoorde ik de woorden van de meester overduidelijk. ‘Als de mensheid bereidt is om te zoeken en binnen te gaan naar de diepte van het hart zal ze in de binnenstilte haar eigen levenslicht aantreffen.’
Dat innerlijk licht dat puur Liefde is zal haar helpen bij de keuze tussen goed en kwaad, tussen licht en donker.’
‘Komen tot inkeer is de redding voor de mensheid en de hele aarde’.
‘Wij die in de wereld van de geest zijn, zien dat steeds meer lichtjes worden ontstoken en in kracht toenemen.’
Die laatste zin bleef nog even in mijn gedachten dobberen en ik moest denken aan de ooievaars die ik in Thorn zag.
Waren ze wellicht goede voortekens voor een nieuwe geboorte van de mensheid in de toekomst…?
Laten we het hopen voor ons en onze kinderen.
Wanneer je de foto’s bekijkt zou je eens kunnen letten op de harmonie tussen licht en donker.
Het Yin en Yang zijn Chinese begrippen die verwijzen naar twee tegengestelde principes of krachten waarvan alle aspecten van het leven en het universum doordrongen zijn.
Niet louter alleen maar tegenstellingen maar zie hoe ze elkaar aanvullen en elkaar versterken.
“Zo werden de hemel en de aarde voltooid, en alles waarmee ze toegerust zijn. Op de zevende dag bracht God het werk dat Hij verricht had tot voltooiing. Hij rustte op de zevende dag en maakte hem heilig, want op die dag rustte God van al het werk dat Hij scheppend tot stand had gebracht. Dit is de geschiedenis van het ontstaan van de hemel en aarde, zoals ze geschapen zijn.”
In de bijbel eindigt hiermee het scheppingsverhaal zoals het staat geschreven.
‘Wat uit licht en liefde is geschapen gaat nooit verloren’.
‘De spiegelingen die je fotografeerde waren mijn uitnodigingen om te klimmen naar een hoger bewustzijnsniveau’.
‘Zo verkreeg je helder zicht op je leven dat je leefde en mag je getuige zijn van de liefde en het licht dat over de mensheid uitstroomt’.
‘De vrije wil kreeg je van mij als hoogste geschenk en die werd ook je grootste leermeester’.
‘Jouw herinneringen zijn de restanten van geleefde tijd’.
‘Nu weet je dat tijd niet bestaat en besef je de betekenis van het eeuwige nu’.
Aldus mijn spirituele meester van het licht.
De waarheid zocht ik met geleende kennis in boeken, het bestuderen van geschriften en verdieping in allerlei religieuze stromingen. Die zoektocht was zeker van waarde maar uiteindelijk vond ik wat ik zocht verrassend dichtbij.
In mijn eigen binnenstilte vond ik haar en de meester-schilder werd hierin mijn grootste inspiratiebron voor zowel de schrijfsels alsook voor mijn fotografie.
Diep in gedachte wandelde ik door de koperkleurige herfst die zo af en toe met speldenprikjes alvast een voorschot op de winter nam. Met vlagen lijkt het wonderlijke licht de somberheid te willen verdrijven wat dan weer veel inspiratie oplevert voor mijn foto’s.
Mijn gedachten waren bij de diepe persoonlijke reis die ik maak om verbinding te zoeken met mijn eigen ziel en de goddelijke essentie ervan.
Niet gehinderd door bedachte muren van religieuze doctrines en rituelen zoek ik in vrijheid die weg.
Het is een authentieke en intieme reis naar mijn eigen innerlijk.
De meester-schilder is daarbij mijn gids en leermeester die met zijn scheppend werk de paden verlicht die nog zo vaak donker en onbegaanbaar lijken.
Ja, in de natuur vind ik mijn kathedralen met zuilen van beuken en eiken.
“Religie is geloven in wat een ander heeft beleefd, maar spiritualiteit is jouw eigen beleving”, gaf mijn leermeester mij nog mee ter overdenking.
Graag neem ik je weer mee in mijn wandelingen door onze prachtige Limburgse natuur
Nu het oude jaar met grijze dagen ten einde loopt nodigt de natuur mij uit tot inkeer.
Om te voorkomen dat de somberheid al te zeer in mijn gemoedstoestand kruipt kijk ik regelmatig foto’s terug die ik het afgelopen jaar mocht maken.
Bij elke foto zit een persoonlijke herinnering aan mijn genoten wandelingen door onze prachtige Limburgse natuur.
Met de meester-schilder aan mijn zijde komen op mijn zoektochten naar waarheid ook weer de vragen terug die ik mijzelf stelde in het afgelopen jaar.
Met toelating tot de oude mysteriescholen van het leven kom ik er steeds meer achter hoe weinig ik nog weet en hoeveel er nog te leren valt.
Uit de pure schoonheid van spiegelingen maken zich waarachtige antwoorden vrij. Zij nemen mij mee naar werelden voorbij de aardse vergankelijkheid.
Tegelijkertijd laten ze ook zien hoe onlosmakelijk wij verbonden zijn met beide werelden en de natuur in het algemeen.
De meester-schilder legt het als volgt uit: ‘De hemel is geen plek waar mensen na hun dood naar toe gaan.’ ‘Het is een toestand van ZIJN waar je alleen kunt komen wanneer je los komt van het sterfelijke lichaam.’
Wanneer ik de foto’s van spiegelingen opnieuw bekijk denk ik dat ik er zo langzaam iets van begin te begrijpen.
Reflecties overstijgen de aardse realiteit en brengen me bij een transcendente ervaring die me stapje voor stapje de lessen leert van het grote mysterie van dat wat wij leven noemen.
Graag wil ik vandaag een selectie van foto’s met spiegelingen als onderwerp met jullie delen.
Een soort van jaaroverzicht van foto’s die ik maakte op verschillende plekken in Limburg zoals de Beegderheide, Vijverbroek, Leudal, Stramproyer broek en Heijkersbroek en nog vele andere.
Hopelijk lukt het om even weg te zinken in de schoonheid van hun peilloze dieptes. En voor wie met gesloten ogen durft te kijken ziet soms meer…
Op deze laatste dag van het jaar 2024 deel ik graag weer een kleine selectie van foto’s die ik het afgelopen jaar mocht maken. De beelden komen uit mijn favoriete natuurgebieden in Limburg en mogen vergezeld gaan met een boodschap van de meester-schilder:
‘Door de natuur te beleven open je de poort naar verbinding met haar onmetelijke grootsheid.’ ‘Wanneer je het aandurft door die poort te gaan is daar de altijd in alles, alom aanwezige IK BEN die Licht en Liefde is.’ ‘Een vreugdevolle boodschap die je mag delen met iedereen die haar horen wil en net als jij op zoek is naar waarheid.’
Van harte wens ik je links of rechtsom dan ook een liefde- en lichtvol nieuw jaar vol verbinding.
Moge wij in staat zijn een harmonisch evenwicht in onszelf te vinden waarmee wij 2025 tot een prachtige symfonie kunnen transformeren.
ZALIG NIEUWJAAR
Het woord fotograferen is afgeleid van het Grieks en betekent letterlijk schrijven met licht.
In toenemende mate strooit de zon haar energetische fotonen uit over de aarde.
Met liefde deel ik een prachtige uitspraak van de Libanees-Amerikaans schilder, dichter en schrijver Khalil Gibran:
“Liefde is een woord van licht, geschreven door een hand van licht, op een bladzijde van licht”
De afgelopen week was het niet bepaald fijn wandelweer dus bekeek ik nog eens wat foto’s die ik de afgelopen tijd maakte. Zo brachten de beelden me bij het “Zo boven, zo beneden” waarmee ik al eerder kennismaakte via de Nag Hammadi geschriften.
Deze uitspraak wordt toegeschreven aan Hermes Trismegistos en is te vinden is in de “Smaragden Tafel”. Dit is een korte oude cryptische tekst waarvan niet nog niet duidelijk vast is komen te staan of deze uit de oudheid komt of geschreven werd in de vroege middeleeuwen. In ieder geval is die Hermes Trismegistus een mythisch figuur die wordt gezien als een combinatie van de Egyptische god Thoth en de Griekse god Hermes.
Deze uitspraak bleef maar resoneren in mijn hoofd en ik vroeg mij af wat en of de diepere betekenis ervan zou kunnen zijn.
De uitspraak in combinatie met de foto’s zijn toegankelijk, duidelijk en heel gemakkelijk te begrijpen maar toch liep ik vast in mijn poging om dat diepere inzicht te krijgen.
Tijd voor een vraaggesprek met de meester-schilder:
Wat vertelt die uitspraak mij?
‘De werkelijkheid heeft verschillende niveaus die met elkaar verbonden zijn.’ De spiegelingen in je foto’s zijn verbonden met datgene wat tastbaar aanwezig is.’ Op een dieper niveau kun je zien dat ook jijzelf met deze werkelijkheid verbonden bent en op zielsniveau maak je er deel van uit.’
Als kind had ik mij van de ziel een beeld gevormd als zijnde een soort van wit plaatje in je hart dat je meedroeg van je geboorte tot je dood. Telkens wanneer je een zonde beging kwam er een vlekje op. De ziel moest dus zo zuiver mogelijk blijven want aan het einde oordeelde god aan de hand van dit paspoort of je naar de hemel, vagevuur of hel zou gaan.
Nog ver voor mijn puberteit was er op mijn ziel waarschijnlijk geen wit plekje meer te bekennen maar godzijdank bad oma nog met me en biechtte ik af en toe om wat vlekjes weg te poetsen.
Dus vroeg ik de meester-schilder wat hij bedoelde met de ziel.
‘De ziel is je ware ik. In zijn oorsprong een vonk van licht en liefde aan jou geschonken door wie Licht en Liefde is.’
Wie is wie?
‘De altijd alom in alles aanwezige IK BEN.’
Is dat God?
‘De mensheid gaf hem vele namen en sommigen noemen hem inderdaad God of Vader’.
Waar bevindt zich dan die ziel?
‘De ziel doorstraalt je hele wezen.’ ‘Het zijn lichtdeeltjes die tot op moleculair en atoom niveau in jou werken. De ziel is datgene wat je waarneemt als leven.’
Is de ziel alleen voorbehouden aan de mens?
‘Nee, zoals ik jou reeds te verstaan gaf BEN IK de altijd alom in alles aanwezige.’
Dus ook het hele universum, de natuur en zelfs stenen hebben een ziel?
‘Ja elke tak, elk dier en zelfs elke zandkorrel op het strand alles is bezield.’
Wat is dan het verschil tussen de mens, dieren, planten en mineralen als alles toch eenzelfde bezieling heeft gekregen volgens jou?
‘Het grootste geschenk dat aan de menselijke ziel werd gegeven is de vrije wil’.
‘De vrije wil maakt je zelf verantwoordelijk voor elke keuze die je maakt op je levenspad’.
Hoe weet ik dan of ik de juiste keuzes maak?
‘Het is de vrije wil zelf die je grootste leermeester zal zijn en karma helpt je daarbij.’
Is de ziel sterfelijk?
‘Nee de ziel is de een vonk van Licht en Liefde. En zoals bekend gaat energie nooit verloren.’ ‘Door spirituele zuivering wat wij in de oude mysteriescholen inwijding noemen en door kennis keert ze uiteindelijk weer terug naar haar oorsprong en wordt ze weer gelijk aan haar schepper.’
‘Zo worden boven en beneden weer één’.
“De vrije wil is een kostbare gave aan de mens. Hiermee onderscheidt de mens zich van alles wat de schepping toebehoort”.
Zoals altijd roepen antwoorden nieuwe vragen op. Intussen leerde ik dat het zoeken naar waarheid voor mij het belangrijkste doel van het leven is. Waarheidsvinding maakt namelijk geloven en elke religie overbodig.
Volgens Plato is het leven een reis vanuit de uiterlijke schijn naar de werkelijkheid…
Wij mensen willen altijd wel wat, maar dat willen wordt meestal aangestuurd door ons ego.
Mijn eigen levenservaring is dat de wil vaak onredelijk en zelfs soms ronduit dom is.
Dus legde ik de meester-schilder die mijn innerlijke gids is, de vraag voor wanneer de wil dan echt vrij is?
‘De wil wordt pas echt vrij wanneer je de moed hebt om door je eigen ego te dringen naar je echte ik.’
Maar hoe dan?
‘De waarheid vind je nooit buiten jezelf maar voorbij het denken in de stilte van je hart.’
Maar ik denk altijd!
‘Je bent niet je gedachten.’ ‘Gedachten zijn slechts projecties van je geest.’
Dus moet ik als het ware uit mijn hoofd stappen?
‘Om kennis hieromtrent te verwerven is het niet voldoende om hele bibliotheken te lezen.
‘Met geleende kennis en een hoofd vol meningen zul je niet ver komen op weg naar je ware zelf.’
Is meditatie dan de manier om bij mijn ware ik te komen?
‘Ja meditatie in welke vorm dan ook kan nuttig zijn daarbij, maar ook de ontmoetingen met bijvoorbeeld de natuur.’
’Sommigen van jullie krijgen te maken met ingrijpende gebeurtenissen in hun leven die hun verder helpen op het pad naar binnen.’
En dan?
‘Jouw ziel heeft als drager van de echte vrije wil een grote verantwoordelijkheid.’ ‘Wanneer je dit gevonden en begrepen hebt wil je nog maar één ding en dat is je dienstbaar maken door het Licht en Liefde te weerspiegelen in je dagelijkse gewone doen en laten.
Uiteraard ben ik voor honderd procent verantwoordelijk voor mijn eigen woorden maar niet voor wat een ander er van maakt!
Geloof mij dus niet, maar mijn manier om wat Licht en Liefde te weerspiegelen denk ik gevonden te hebben in het fotograferen en delen van de schoonheid van de grootste kunstenaar van alle kunstenaars.
Onderweg naar mijzelf blijft het verder gewoon elke dag mijn best doen en dat is geen sinecure.
Mijn ziel gewekt met Licht en Liefde is de bron van mijn leven.
Het IK BEN dat voorbij de fysieke wereld verbonden is met iets groters aan welk vele namen werd gegeven, maar geen mens ooit heeft gezien.
Licht staat voor bewustzijn, waarheid en helderheid en Liefde voor de kracht die verbindt.
Samen vormen ze het beeld van mijn ziel die zowel bewust als vervuld van liefde is.
De ziel is iets unieks en individueels maar is tegelijkertijd verbonden met het groter geheel.
Als een golf in de oceaan is ze uniek in vorm en beweging, maar uiteindelijk deel van hetzelfde water.
Het goede gezelschap van de meester-schilder en mijn ontmoetingen met de natuur hebben er onmiskenbaar voor gezorgd dat er een diepgaande verschuiving in mijzelf heeft plaatsgevonden. Het constante lawaai en onbeduidend geklets, de eindeloze afleidingen en de vele uiteenlopende meningen verdwijnen steeds meer naar de achtergrond.
Met het ontwaken begrijp ik steeds duidelijker dat ik niet hier op deze aarde ben om wanhopig vast te houden aan vluchtige momenten en externe omstandigheden die mijn binnenstilte verstoren.
Intussen mag ik mij als belevingsfotograaf verwonderen en met een kinderlijke nieuwsgierigheid vragen blijven stellen.
Zo maak ik samen met mijn gids een prachtige korte reis waarbij ik onderweg ervaring en wijsheid verzamel.
Mijn leven met al z’n ups en downs is vergankelijk en met het ouder worden begin ik deze realiteit steeds meer te omarmen.
Ten diepste dringt het besef door dat ik slechts een reiziger onderweg ben en sta mijzelf intussen toe om zonder verzet mee te drijven op de stroom van het leven.
Met de lente in het vooruitzicht mag ik nu van het leven genieten,
De ziel is iets unieks en individueels maar is tegelijkertijd verbonden met het groter geheel.
Als een golf in de oceaan is ze uniek in vorm en beweging, maar uiteindelijk deel van hetzelfde water.
“Wie naar buiten kijkt, droomt. Wie naar binnen kijkt, wordt wakker.”
Aldus de Zwitsers psychiater en psycholoog Carl Gustav Jung.
Tijdens mijn wandelingen door de natuur verbaas en verwonder ik mij steeds weer over de gelaagdheid.
Wanneer de tijd volledig verdwijnt terwijl ik opga ik het fotograferen komen dan ook als vanzelf weer die diepe overpeinzingen.
Bestaat er een hogere(andere) werkelijkheid achter wat een mens objectief waarneemt met zijn zintuigen?
De natuurkunde zegt dat ik mezelf in de spiegel zie omdat het licht wordt gereflecteerd maar niets over wie ik echt ben.
De natuurkunde zegt dat je tijd kunt meten met een klok en altijd vooruit gaat maar bestaat tijd wel echt of is het iets dat mensen hebben bedacht?
De wetenschap zegt dat dromen ontstaan doordat je hersenen actief zijn terwijl je slaapt maar vraagt zich niet af of dromen misschien een andere realiteit zijn in plaats van verzinsels van mijn geest…
Hoe zit het dan met de werkelijkheid van wat een mens is? Een interessante vraag voor de meester-schilder.
‘De gelaagdheid die je in de natuur aantreft maakt vanzelfsprekend ook deel uit van de mens.’
‘Het gaat veel verder dan wat je met menselijke zintuigen kunt waarnemen.’
‘Jouw persoonlijkheid is het product van je ego.’ ‘Een mens wordt wat hij denkt.’
‘Maar het ware zelf is je ziel die als fundament onder je persoonlijkheid, ego en voorbij het denken en de geest altijd aanwezig is en er al was voordat je met licht en liefde tot leven werd gewekt in de geboorteschoot van je moeder.
‘Het leven dat volgt na de geboorte is de reis die de ziel maakt om de lessen te leren die nog geleerd moeten worden.’
Genoeg stof tot nadenken lijkt me zo…
Gewekt door het gekwetter en getsjilp van vogels is de lente met een voorzichtig groen uit het sombere hout gekropen.
In het vogelorkest zoekt elk lid weer zijn juiste toon en worden nog even snel wat ingewikkelde en technische passages geoefend voor het op handen zijnde zomerconcert. Het decor wordt opgemaakt in de zachte kleurtinten van de eerste bloesems en bloemen met hun prikkelende lichtzoete geuren. En als de zon even doorbreekt fladderen vroege vlinders al in het frisse blauw en zijn hommels en bijen alweer op zoek naar nectar.
Genietend van dit heerlijke lentegevoel wandelde ik de afgelopen week weer door de natuur. Intense beleving leidt mij zoals zo vaak naar verwondering die tot mijn verbazing onuitputtelijk lijkt te zijn. Misschien is het allermooiste van verwondering wel de ontmoeting met je eigen diepe werkelijkheid.
Die leer ik steeds beter te zien en de spiegelingen in een beek of ven helpen mij daarbij.
De meester van het licht is altijd in mijn gezelschap bij het fotograferen. Of ik zoek hem, of hij zoekt mij en aandachtig volg ik zijn leerzame lessen.
De Goede Week bracht me bij gedachten over de betekenis van Pasen. De natuur toont mij dat in de lente het leven zich vernieuwd en als het ware opstaat uit de dood. ‘Zou dat een betekenis kunnen zijn..?’.
‘Kom laten we doorlopen’ hoorde ik de meester-schilder zeggen. ‘Er wacht een klas op mij’. ‘Vandaag is het Pasen en het is een goede dag om samen eens na te denken over geloven’.
‘Er zijn mensen die geloven dat er geen god bestaat en er zijn mensen die geloven dat God bestaat’.
Met deze woorden begon hij zijn les.
‘Beide veronderstellingen vragen om een antwoord want wanneer de waarheid wordt gevonden hoeft men niet meer te geloven’.
‘Om het antwoord te vinden zul je zelf moeten gaan zoeken’.
‘De natuur, waar wij ook allemaal deel van zijn, is je graag behulpzaam bij het zoeken’.
‘Maar zoek de waarheid niet buiten jezelf maar in de stilte en diepste dieptes van je hart’.
‘Voorbij de hoeveelheid gedachten die je hersens produceren vind je de waarheid en je zult je verwonderen over wat je aantreft’.
Met deze woorden riep hij nieuwsgierigheid op en iemand vroeg: ‘Kunt U ons niet gewoon de waarheid vertellen zodat wij zelf niet hoeven te zoeken?’.
‘Dat is onmogelijk mijn beste vriend’, sprak de meester-schilder want je zou dan weer moeten geloven wat ik je vertel’. ‘In dat geval zou het niet je eigen waarheidsvinding zijn’.
Hij liet een lange stilte vallen om zijn woorden te laten bezinken…
Door mijn persoonlijke zoektocht en ontmoetingen met de meester-schilder kan ik bevestigen dat de verwondering groot is. Voordat je uiteindelijk toegang krijgt tot de waarheid ontvang je een wachtwoord.
Het zou zinloos zijn om je dit wachtwoord op voorhand te verklappen omdat het zou zijn als je een sleutel aanreiken zonder erbij te vertellen waar het slot zit. Zowel slot en sleutel zullen door jezelf gevonden moeten worden.
Het zoeken is alle moeite waard want er gaat een hemel voor je open.
‘Goed om te zien dat jullie het allemaal overleefd hebben’.
Met deze woorden begon de meester-schilder zijn nieuwe les; ik zag vele vragende gezichten.
Doelde hij nu op onze vakantie in Spanje..? Als altijd raadde hij weer mijn gedachten.
‘Ja, dat ook’ sprak hij en glimlachte er minzaam bij. Nu richtte hij zich weer tot de klas: ‘Zijn jullie al begonnen met de zoektocht naar binnen..?’. Het bleef stil en niemand beantwoordde zijn vraag.
Misschien ben je angstig, onzeker en word je geteisterd door je eigen gedachten?’ ‘Misschien zit je midden in een uitzichtloze diepe depressie of hik je tegen een burn-out aan?’ ‘Misschien ben je ziek of ervaar je een groot verdriet?’ ‘Zonder twijfel bewandel je dan het moeilijke pad.’
‘Maar misschien voel je je helemaal oké en leef je blijmoedig het leven in vol bewustzijn?’ ‘Of van alles wat ’n beetje?’
‘Hoe dan ook, een innerlijke zoektocht kan best hard en confronterend zijn, maar is ook noodzakelijk.
Nodig om de stappen te kunnen zetten die je bij wat meer lichtpuntjes in je leven brengen als je denkt dat die ontbreken’.
‘Om in echte vrijheid keuzes te kunnen maken zul je eerst op zoek moeten gaan naar je eigen waarheid en werkelijkheid’.
Het staat je vrij om te twijfelen of te kiezen, maar uiteindelijk is wel moed en vertrouwen nodig om dat aan te durven.’
Toen bleef het lang stil maar zijn laatste woorden galmden nog even na.
Ria en ik hadden vorige week ook zo onze bedenkingen gehad of we de Caminito del Rey zouden kunnen lopen in Spanje.
Wij namen uiteindelijk toch het besluit om het te doen en dat bleek achteraf een goede beslissing. Wij kwamen erachter dat de moeilijkste paden vaak verrassend mooi zijn.
Mijn gedachten dwaalden weer even af naar het prachtige Andalusië en ik zag ons weer klimmen en klauteren tussen de kolossale steenmannen van de Torcal de Antequera.
Plotseling wist ik het! ‘Jij was er ook hè?’ durfde ik de meester aan te spreken.
‘Ja natuurlijk’ sprak hij. ‘Je weet intussen toch in groeiend bewustzijn dat IK altijd in alles alom aanwezig BEN.’
De les was voorbij en ik dacht: deze meester-schilder is ook nog eens een formidabele meester-beeldhouwer…
‘Zijn jullie nog steeds op zoek naar de zin van het leven?’.
Met deze vraag begon de Meester van het Licht zijn les. ‘Alles begint bij jezelf met de wil om te zoeken’.
‘De keuze om te willen zoeken is helemaal vrij’. ‘Er is niets of ook maar iemand die je dwingt, maar wanneer je wil sterk genoeg is kan het zoeken beginnen’. ‘Vraag je dan af wat je eigenlijk zoekt of zou willen vinden.’
‘Zoek je richting, waarheid, rust in je hoofd of gewoon wat licht en liefde in de duisternis?’. ‘Misschien zoek je naar antwoorden die verdriet en lijden kunnen verzachten of een God misschien…?’.
‘Alle antwoorden zijn dichterbij dan je misschien denkt’.
‘Ze liggen in jezelf’. ‘De weg naar wijsheid is de weg naar binnen’. ‘En die weg gaat via de stilte…’
Toen sprak hij mij persoonlijk aan.
‘Ik zag je de afgelopen week weer stilstaan voor een begroeiing met bomen en je staarde naar de chaos van takken en stammen’. ‘Je fotografeerde weer diepe fascinerende spiegelingen in het water’. ‘En je vroeg je af of er achter al het waarneembare nog een andere wereld bestaat?. ‘Een onzichtbare geestelijke wereld misschien of iets dergelijks?
Hij kent mij door en door…
Toen richtte hij zich weer tot de klas.
‘De stilte wil gevonden worden’.
‘Door meditatie kun je bij die stilte komen’.
‘De een doet dat zittend op een mat tijdens een yoga- of meditatieles, de ander in een kerkbank.’
‘De een liggend in bed, net voor het slapen gaan’.
‘De ander met gesloten ogen in een stoel en onze fotograaf hier wandelt door de natuur met z’n camera’.
‘Een ander maakt kunst, bakt een brood of haakt een beer.’
‘Het maakt allemaal niet uit hoe je bij de stilte komt, maar voorop staat wel dat de vrije wil er moet zijn om te zoeken.’
‘Wees niet bang voor de stilte, je bent er altijd welkom, veilig en zorgeloos’.
‘Gedachten en zelfs de kloktijd verdwijnen er in…’
Iemand stak zijn vinger op en vroeg of het in gedachten herhalen van een mantra wellicht kan helpen om bij de stilte te komen?
‘Een goede vraag’. ‘Ja, dat kan zeker helpen’ was het antwoord.
‘Kies gewoon een mantra die bij je past. ‘Voor de een zal dat een gebed zijn dat hij nog van vroeger kent, voor de ander misschien gewoon een mooie zin, een mooi gedicht of rustige muziek’.
De ongedwongenheid van deze les beviel me en de mantra’s die ik zelf vaak gebruik kwamen in mijn gedachte…
‘Omdat mantra’s heel persoonlijk zijn hoef je ze niet hardop uit te spreken’. ‘Bewaar ze in je hart’.
De Meester van het Licht sloot de les af met de woorden:
‘Ga dagelijks mediteren als je wil sterk genoeg is om te beginnen met zoeken. ‘Wanneer die wil ontbreekt of er nog niet is, maak je dan geen zorgen’. ‘De stilte wacht geduldig op je tot je er klaar voor bent’.
‘Maak maar weer een verslag van deze les met een paar foto’s erbij voor je Facebook’ sprak hij tot me. ‘Ik help je wel weer’.
Bij deze dus en voor wie toch behoefte heeft aan een mantra, in tekst van dit schrijfsel staan er een aantal die je naar keuze zou kunnen gebruiken voor je meditatie… Zoek ze maar als je wil!
Verwonderlijk is het om te ervaren hoe de natuur zelf mijn fotografisch werk langzaam maar zeker veranderd.
Het voelt alsof ze zachtjes haar arm om mijn schouders legt om mij naar het licht te keren.
Het idee dat je de beste foto’s maakt met de zon in de rug heb ik daarom steeds meer losgelaten.
Het probleem dat zich daarbij vaker voordoet is dat mijn camera mij niet begrijpt… of omgekeerd kan natuurlijk ook het geval zijn? Enfin, het is telkens weer een heel gedoe om alles zodanig ingesteld te krijgen dat de foto’s een beeldende vertelling worden van mijn waarneming en beleving op het moment dat ik de sluiterknop indruk.
Een bedachtzame en lange stilte viel voordat het antwoord kwam…
‘Ja. Ik denk wel dat het in je zit’.
‘Ben je er wel van bewust dat ik volledige toewijding met hart en ziel van je verlang’.
‘Geen enkele les mag gemist worden dus ja, ook discipline’.
‘Doorzettingsvermogen ook wanneer het tegenzit’.
‘Geduld en vertrouwen zullen je in dat geval verder helpen’.
En het allerbelangrijkst is je te houden aan die ene alles overstijgende wet.
Blijmoedig en dankbaar dat de meester-schilder mij heeft aangenomen als aspirant leerling en met een nieuwe uitdaging in het verschiet, vervolgde ik mijn weg naar huis.
‘Er is nog plek genoeg in mijn klas voor enthousiastelingen’ hoorde ik hem nog uit de verte roepen.
Dus…
Met een groeiend vertrouwen neemt de Meester van het Licht mij liefdevol mee in de schoonheid van zijn waarachtige werk. Het beroert mijn hart wanneer ik getuige mag zijn van zijn wonderlijke scheppingsdrang. Voorbij de emoties en het denken dringt hij door naar de diepste dieptes van mijn ziel die tijd noch vergankelijkheid kent. Met een wereld die zich lijkt te verduisteren brengen de foto’s hopelijk ook wat licht in jouw hart en ziel want om met Toon Hermans te spreken:
“Er moeten mensen zijn
die zonnen aansteken,
voordat de wereld verregent.
Mensen die zomervliegers oplaten
als het ijzig wintert,
en die confetti strooien
tussen de sneeuwvlokken.”
Het jaar 2023 was voor wat mijn fotografie betreft een bijzonder jaar. In de verbinding met de natuur ontmoette ik de meester-schilder. Hij gaf de natuur een stem en vele antwoorden op voor mij belangrijke levensvragen. Het pad dat hij me wees leidde vooral naar de diepte van mijn eigen zelf. Het was een wonderlijke reis vol verrassende nieuwe inzichten. Verre van zweverig maar net zo waarachtig als de natuur zelf maakte geloven steeds meer plaats voor een innerlijk weten.
Vandaag 30 december 2023 zoals gezegd het tweede deel van mijn selectie. De reacties op mijn foto’s die ik gisteren deelde waren meest hartverwarmend. Dank daarvoor!
Wanneer ik mij al fotograferend onderdompel in de natuur gaat mijn aandacht vooral uit naar het licht. De schoonheid waarmee het licht zich in de natuur manifesteert roept verwondering op. Intens verbonden met liefde vertelt het licht met een woordloze taal haar waarachtige verhaal. Liefde en Licht zijn de scheppende krachten van de aarde. En om met de meester-schilder te spreken: “zij brengen leven in de brouwerij”.
Uiteraard waren mijn ogen niet gesloten voor het dystopische wereldtoneel in “Theater 2023”. Een uitweg lijkt ver weg of zelfs onhaalbaar…
Toch hoop ik dat je het licht toestaat jouw eigen hart te raken. Dan zul je in staat zijn het op je eigen manier met liefde en als mens van goede wil te reflecteren naar de wereld. Dat lijkt me een mooie uitdaging voor het nieuwe jaar!
De zonnewende voelt voor mij altijd als een bijzonder moment.
Op het keerpunt naar toenemend licht werden op 21 december drieëndertig jaar geleden onze zonen geboren. Deze dag in december wanneer de winter officieel begint en de zon haar laagste punt heeft bereikt vervult mij daarom met dankbaarheid.
De winterzonnewende staat met de wedergeboorte van het licht ook voor hoop, optimisme en spirituele groei. Afgelopen week maakte ik een foto die ik graag als persoonlijke kerstkaart met jullie wil delen. Deze foto is mij bijzonder dierbaar vanwege de rust en stilte die er van uit gaat.
Voor wie er naar durft te kijken met gesloten ogen vindt wellicht een lichtpuntje in zichzelf om te delen. En net als in die oude stal laat het licht zich soms onverwacht vinden op plekken waar je het niet verwacht…
Ik wens jullie alvast een paar heerlijke en zinrijke kerstdagen.
De natuur beleven lukt het best wanneer ik in stilte gedachteloos probeer te zijn. Op zulke momenten zijn er geen obstakels meer en is het pad vrij voor verwondering. Soms krijgen mijn ontmoetingen met de natuur een verrassende wending zoals mij die de afgelopen week overkwam. In diepe overpeinzing staarde ik naar een laatste herfstblad dat weldra zou loslaten. Mijn gedachten waren zomaar ineens bij het sterven van mijn moeder. Zij was zo aan het leven gehecht dat ze zich met al haar kracht verzette om het los te laten. Normaal gesproken zoek ik zelf de meester-lichtmaker op maar nu kwam hij naar mij toe en staarde samen met mij naar dat ene blad.
‘Je zoekt weer naar antwoorden hè?’ hoorde ik hem vragen. Intussen kent hij mijn gedachten door en door, want inderdaad vroeg ik mij af wat het toch is wat mensen zo bang maakt voor de dood? En zou ik net als mijn moeder ook zo bang zijn wanneer dat moment er onvermijdelijk zal zijn…?
In stilte kwam het antwoord:
‘Gehechtheid is heel vaak de oorzaak van pijn en verdriet zoals jij dat ervaart en voelt’. ‘En ook de oorzaak van angst om dood te gaan.’ ‘De menselijke geest heeft het vermogen om te creëren’ ‘De beelden die uit jouw denken voortkomen kun je vorm geven.’ ‘Vanaf het moment dat je jezelf bewust wordt dat je denkt, begin je ook met het vormgeven van jouw zelfbeeld’. ‘Het is je eigen wil die dat denkproces aanstuurt’. ‘Op je levenspad wil je altijd maar de persoonlijkheid ontwikkelen die je voor jezelf hebt bedacht’. Succesvol wil je zijn, gewaardeerd, een huis, een gezin en je omringen met spullen waarvan je denkt dat ze je gelukkig maken.’ ‘Dan komen er meestal onverwacht en onverhoopt gebeurtenissen op je tijdlijn die je op een pijnlijke manier duidelijk maken hoe gehecht je bent geworden.’ ‘Dan is er verdriet, lijden, onzekerheid en angst.’
Met enig innerlijk verzet en twijfel kwamen onmiddellijk weer vragen in mij op: ‘Maar hoe moet ik dan als mens in het leven staan…?’ ‘En hoe moet ik de dood dan zien…?’
De meester-schilder had mijn vragen gehoord. ‘Kijk nu nog eens opnieuw naar dat blad waarvan je die foto nam’. ‘Laat je net als het blad dat op het punt staat los te laten, meevoeren in de stroom van veranderingen die zich tijdens je leven aandienen.’ ‘Accepteer dat gewoon want verandering is een heel natuurlijk proces dat bij het leven hoort.’ ‘Je ertegen verzetten is zinloos en roept alleen maar onnodig lijden, angst en verdriet op.’ ‘Kijk naar de knoppen op de takjes die in het voorjaar weer zullen gaan uitspringen. Onthechten betekent ook dat je ruimte maakt voor nieuw leven.’
‘Oké, ‘dat begrijp ik’ gaf ik hem te kennen, maar wat blijft er dan van mijzelf over? ‘Niets toch…?’
‘Probeer te begrijpen dat jouw gedachten maar gedachten zijn’ ‘Je bént niet je gedachten, maar je ziel is wie je echt bent.’ ‘Door liefde en licht tot leven gewekt in het lichaam waarin je nu tijdelijk verblijft.’ ‘Jouw aardse bestaan is net als dat blad.’ ‘In het blad zit zowel leven als dood.’ ‘Net zoals het blad maar tijdelijk de boom dient, moet de zin van het leven worden verstaan’. ‘Jouw hersenen ontvangen dat innerlijk licht en liefde vanuit je ziel en kunnen dit met jouw vrije wil reflecteren.’ ‘Iets van die liefde en dat licht laten schijnen in de wereld is wat er van je gevraagd wordt.’ ‘En licht en liefde zijn energieën die nooit verloren kunnen gaan.’ ‘Daar mag je op vertrouwen of je het gelooft of niet.’ ‘Als de winter straks voorbij is gebruik ik het misschien om een boom te schilderen…’
Weg was hij en nog even bleef ik staan om alles wat ik zojuist hoorde te laten bezinken. Ik vroeg mij af of ik dit alles zou mogen delen?
Voordat ik het hem kon vragen hoorde ik uit de verte zijn antwoord: ‘Ja, is goed’
De vele regenbuien hebben de beken en vennen overvloedig gevuld in de voorbije weken. Samen met de dalende temperaturen zijn het ideale omstandigheden voor de schimmels en andere micro-organismen die zich op het stervende, rottende en dode hout ontwikkelen. Met een bijna onbeschaamde naaktheid kruipen ze in de vorm van paddenstoelen onder een bed van bladeren uit de kille grond. En je blijft je verwonderen om hun grote diversiteit van vormen en kleuren. Het sombere wolkendek en de buien zijn dan weer niet de ideale omstandigheden voor lange wandelingen door de natuur. Ook het fotograferen bij deze lichtomstandigheden is een hele uitdaging.
Nu de melancholie van de herfst mij geleidelijk meevoert naar de rust van het winterbed kwamen als vanzelf weer vele diepe gedachten alsook evenvele vragen in mij op. Enige tijd geleden gaf de meester-schilder mij uitleg over de substantie die hij gebruikt om leven te scheppen. ‘Puur zuiver licht vermengt met liefde’ legde hij uit. Dat energetische lichtdeeltjes doordringen tot op moleculair en atoomniveau kan ik nog wel begrijpen maar hoe zit het dan met liefde..?
Tussen de buien door maakte ik afgelopen week weer wat wandelingen en legde mijn prangende vraag aan de lichtmeester zelf voor:
‘Liefde is net zo energetisch als het licht zelf’. ‘Je zou kunnen zeggen licht is liefde en liefde is licht’. ‘Om leven te scheppen is die verbinding essentieel’. ‘Liefde is niet iets dat door jouw denken in elkaar is gezet. Geen sentiment of menselijke emotie maar liefde is liefde en altijd onlosmakelijk verbonden met licht’. ‘Net als licht heeft liefde geen schaduw van zichzelf en als mens werd je er door en er mee geboren’. Liefde en licht zijn energieën die nooit kunnen uitdoven’. ‘Zij kennen geen tijd, geen begin of einde’.
‘Het is jouw taak als mens om het licht en liefde aan jouw geschonken te vertalen in al jouw denken en al jouw handelen’.
Met deze boodschap besloot hij zijn uitleg en minzaam glimlachend voegde hij er aan toe: ‘Ik voel alweer nieuwe vragen aankomen…’
Die kent mij intussen al aardig goed dacht ik bij mezelf toen een nieuwe regenbui mij weer huiswaarts dwong.
Met het ouder worden lijkt de kloktijd zich te versnellen.
Alsof het gisteren was maar toch alweer een week geleden slenterde ik met een groep van zeven (oud) HAVO-klasgenoten door het Italiaanse Napels.
Een stad die met weinig andere steden te vergelijken is.
De luidruchtige explosie van kleurige chaos is als een lachend feest waarbij Maradonna nog steeds als stadsgod wordt vereerd. En zeker hebben wij veel gelachen en genoten van al het moois dat deze stad te bieden heeft.
Aan de voet van de Vesuvius wandelden wij door Pompeï wat opnieuw weer een bijzondere ervaring was.
Toch zou ik niet willen wonen of leven in zo’n overvolle drukke stad met haar viereneenhalf miljoen inwoners.
Het meest zou ik de natuur en de stilte gaan missen die in deze stad luidruchtig en onvermijdelijk wordt overstemd.
Daarom was ik toch weer blij de afgelopen week weer mijn wandelingen en fotograferen te kunnen oppakken.
Voor mij is het een manier om te mediteren.
Vrij van gedachten worden in de bron van stilte van waaruit inspiratie ongestoord kan stromen.
In die stilte heb ik de mogelijkheid om met mijn wil verbeeldingskracht te scheppen met woorden en in beelden die mij geschonken worden.
Stilte is een staat van bewustzijn waarin zich het licht kan uitdrukken net als bij woelig water dat helder wordt wanneer het tot rust komt en mijn hart helder leert te zien.
Nu de laatste oogst wordt binnengehaald, de zomer geweckt in potjes en diepvrieszakken is het onmiskenbaar herfst geworden.
Het verdient bepaald geen schouderklopje om te zien hoe respectloos de mensheid haar keuzevrijheid inzet om het evenwicht tussen licht en donker te verstoren. We tellen de onschuldige doden van de oorlogen, natuurrampen en voelen het verdriet en onrecht naar mate het ons eigen hart raakt.
Wat kan ik doen of hoe kan ikzelf bijdragen aan het herstellen van het evenwicht? Deze vraag legde ik voor aan de meester-schilder en zijn antwoord…verrassend helder!
Evenwicht is de wet!
Wit reflecteert licht, zwart absorbeert licht. Zonder wit of zwart zou ik geen kleur of nuances zichtbaar kunnen maken. Bewustwording van het verstoorde evenwicht is alvast een goede stap in de richting. Roep de kunstenaars op het licht te versterken in hun werk en zoek het licht in je eigen hart. Draag het uit in je fotografie en deel het vooral zodat eenieder er zelf betekenis aan kan geven.
En zelfs aansteken van een kaarsje helpt al…
Aldus!
In de schilderskist van de meester-schilder zit één tube met ‘n bijzondere substantie. Het viel me op toen ik hem de afgelopen week weer aan het werk zag. Elke kleur die aangebracht wordt op het lege doek vermengt hij er mee. Het prikkelde mijn nieuwsgierigheid en gezien de goede band die we de afgelopen tijd hebben opgebouwd, durfde ik het te vragen: ‘Wat zit er nou in die ene speciale tube..?’
Met een welwillende knikje en glimlach om mijn nogal vrijmoedige vraag, antwoordde hij me:
‘De substantie is Puur Zuiver Licht vermengt met Liefde. ‘Ik maak het zelf volgens een zeer oud en geheim recept’.
‘Met het licht breng ik leven in de brouwerij’. ‘Ik doordrenk er alle vaste en vloeibare stoffen mee en het goedje brengt op moleculair en atoomniveau alles in beweging’.
‘Ook schilder ik er de zon, maan en alle sterren van het universum mee’. ‘Zonder Licht en Liefde geen leven; Viva La Vida!, riep hij lachend en hij straalde met heel zijn wezen.
‘Aha’, dacht ik al fotograferend, ‘nu begrijp ik veel beter mijn verwondering over de levendigheid die hij in zijn werk aanbrengt’.
‘Mijn god, wat prachtig’ liet ik me hardop ontvallen, keek hem daarbij recht in zijn ogen en geheel Intuïtief drukte ik op de sluiterknop…
‘Zozo , nu heb je behalve mijn werk ook mijzelf gefotografeerd…’
Beschaamd verontschuldigde ik me met: ‘O sorry, dat was niet mijn bedoeling, maar het ging gewoon vanzelf…’ Hij dacht even na en sprak: ‘Maakt niet uit, het is goed, want mijn werk en ik zijn één’.
En nog voordat een eventuele volgende vraag überhaupt in mij opkwam gaf hij me te kennen: ‘En ja hoor je mag alles weer op Facebook delen en ik help je wel weer met je schrijfseltje’.
Aldus, bij deze!

Locatie: parkeerplaats van het Sint Laurentius ziekenhuis te Roermond.

‘Ben je alleen…?…ik hoor dat je in de auto zit nou zet die maar even aan de kant dan…’

Aan de telefoon mijn huisarts Sarah Coene uit Horn

Vanmorgen was ik nog bij haar voor een consult vanwege nu al weken aanhoudende lage rugklachten. Ze stuurde me toch even door voor het maken van röntgenfoto’s. Wellicht zat er een zenuw klem, maar waarschijnlijk was het niets…

“De radioloog belde net” vervolgde ze “hij heeft bij jou een aneurysma gezien van zo’n 7.5 cm. Dat is een joekel. Levensgevaarlijk en moet geopereerd worden…”

Na enigszins bekomen te zijn van de eerste schrik ben ik toch naar huis gereden.

“Rieke, dit keer heb ik echt eens wat….”

Uit het niets, totaal onverwacht zaten we plotseling in de verkeerde film.

Ria, ik  mijn kinderen,  mijn familie.

De komende weken werd de dood een realistische metgezel die ons in alle rust de weg zou gaan wijzen naar zaken die ons nu te doen stonden.

Ik maakte samen met mijn huisarts, Ria en Thorsten en Milan een wilsbeschikking. Uitvaartwensen werden besproken en vastgelegd. Ik schreef afscheidsbrieven.

Zaken die je normaliter ver voor je uit schuift maar waarvan ik weet dat ze voor je nabestaanden zo fijn en gemakkelijk zijn en in ieder geval geen vragen open laten.

Intussen volgde een CT-scan, gesprek met Dr. Jiang, een van de vaatchirurgen in Roermond.

De uitstulping in mijn Aorta zit op een moeilijke plek en gevaarlijk dicht in de buurt van een van mijn nierslagaders die ook nog eens vernauwd is.

De chirurg beveelt een klassieke operatie aan waarbij het aneurysma over de lengte wordt ingesneden en er een kunststof prothese wordt ingehecht. Een zware en risicovolle operatie met een lange herstelperiode van 4 tot 6 maanden. Dr Jiang beveelt ook een second opinion aan in Eindhoven of Maastricht.

De chirurg in Eindhoven komt tot exact dezelfde conclusie en aanbeveling.

Dan is de keuze gemaakt….een buisoperatie gaat het worden.

Meer onderzoeken volgen dan. Long- en hartfunctie. Kunnen deze organen zo’n pittige operatie aan..?

Groen licht!!

Dan nog weer een aantal preoperatieve gesprekken met o.a. de anesthesist.

Dan is er een datum en de chirurgen die mij gaan opereren.

Dinsdag 8 september in de ochtend en de chirurgen Sameyn en Janssen.

Op  maandag 7 september word ik alvast opgenomen.

Het is dinsdag al vroeg als men begint met de voorbereidingen voor de operatie.

Ben ik bang….?

Nee, ik voel geen angst maar veel kracht van al die mensen die nu in gedachte bij me zijn.

Dankbaarheid voel ik en vertrouwen.

Dan ben ik op weg naar de operatiekamers en weet ik mij omringd door allerlei liefdevolle mensen.

Geruststellende woorden bij de ruggenprik en ook als het na een vierde keer niet gaat lukken…

Dan nog een verplaatsing en ik weet hier gaat het gebeuren. Nogmaals de uitleg van de chirurgen over wat ze gaan doen. We wensen elkaar succes…

Dan een oneindige leegte…..

 

Dinsdagmiddag 8 september.

Locatie: IC afdeling VieCuri Venlo.

Vijf volle uren heeft de operatie geduurd en ik wordt wakker op de IC.

Dr. Sameyn vertelt me dat alles goed is verlopen.

Ik word omringd door de meest liefdevolle IC-verpleegkundigen die je je maar kunt wensen.

Rond vijf uur is Ria er en er zijn tranen en ik probeer haar wat te troosten.

Intense momenten….we hebben elkaar nog niet hoeven loslaten.

Je zult het niet geloven, maar voor mijn jongens die in Griekenland zijn maak ik een vlog….

Diezelfde avond mag ik al op de rand van het bed gaan zitten.

Op woensdag mag ik al uit bed en proberen te staan en dat gaat!

De eerste aanzetten tot herstel gaan boven verwachting goed en aan het einde van de dag mag ik al naar de verpleegafdeling.

De dagen die volgen zijn niet gemakkelijk maar ik merk dat ik genoeg kracht uit mezelf kan halen om langzaam te gaan herstellen.

Tot nu toe heb ik geen traantje gelaten behalve die ene nacht dat de pijn zo heftig was dat de tranen vanzelf kwamen…

Mijn lijf vecht zich een weg terug naar het leven en dat gaat voorspoediger dan ik had mogen hopen.

Een week later op maandag 14 september mag ik naar huis en dat is veel sneller dan je normaal mag verwachten na zo’n operatie.

Nu kan het revalideren pas echt beginnen…

Ongeveer 10 minuten voordat de “greun bus van Rulkes” stopte bij de Coöperatie begon Kazan onrustig te worden.

Aan het gedrag wisten we dat pap er weer een ondergrondse “sjiech” op had zitten.  Vanuit het keukenraam dat uitkeek over de Concordiastraat zagen wij hem dan aan komen met de “pungel” in de ene hand en in de ander hand een leren bruin tasje waarin een boterhamtrommel en een aluminium veldfles.

Baas en jachthond begroeten elkaar elke dag weer opnieuw met groot enthousiasme en wij deelden met even veel vreugde in die blijdschap.

Mam had er vanzelfsprekend voor gezorgd dat pap en wij zonen gelijk kon aanschuiven aan de keukentafel en na het “Engel des Heeren” werd er gegeten.

Als het licht van de dag het nog toeliet ging pap en Kazan nog even het veld in om te jagen. Fiets op, geweer om de schouder en de hond aan de riem…

Een dag vol mijnstof en zwaar ondergronds werk zat er op…

Nog voordat wij de volgende morgen uit bed waren, stond mijn vader nog niet aangekleed in zijn onberispelijk witte onderhemd en witte onderbroek elke dag gebogen over het aanrecht en hoestte hij de longen uit zijn lijf in een poging zich te bevrijden van het mijnstof dat zich meer en meer vastzette in zijn longen.

Wij kinderen aten intussen onze boterhammen, dronken ons glas melk en stoorden er ons niet aan, gingen naar school en alles was gewoon zoals het was, elke dag opnieuw. Over gevoelens werd er niet gepraat…

Na een zesdaagse werkweek werd er steevast op zondagmorgen na de H. Mis een kaartje gelegd bij “Gerrit” het café tegenover de kerk.

Wanneer het eten klaar was, was het potje kruisjassen meestal nog niet uitgespeeld. Menig maal stuurde mam ons dan naar het café om te kijken of pap nog niet kwam…. “gaontj ins kieke of pap nog neet kumptj”…het eten stond te “verzouwelen”.

Bij “Gerrit” klonk de allernieuwste muziek uit de allermodernste geluidsinstallatie met een uitgebreide platencollectie; Gerrit had er een hobby aan.  Naast de vele Duitse muziek van o.a. Heino en Freddy Quinn (“Junge komm bald wieder”) maakten wij ook kennis met de nieuwste muziek van onder andere Elvis Presley en Cliff Richard.

Wij vonden het een feestje om pap te gaan ophalen omdat er altijd wel iets aan vast zat. Een zakje Golden Wonder chips met het zout er apart bij in een zakje of een handjevol pinda’s uit de automaat en voor mam altijd een reep chocola met “neutjes” als goedmakertje;  “pap kom noe nao hoes, mam haet ut aete klaor”…..

Als het potje dan eindelijk was uitgespeeld wandelden wij met een lollige en aangeschoten vader huiswaarts. Uiteraard kreeg hij thuis eerst “flink op ziene kop” en vervolgens werd er gegeten en genoten wij met ons gezin van een uitgebreide maaltijd. “doevesoep, erpele, greunte oet eige tuin, ein stukske wildj en altied pudding nao”

Een wijntje voor pap en uit de platenspeler van oma klonk een klassiek deuntje….

Vanaf zijn zeventiende werkte pap in de “koel” en uiteindelijk kon zijn hart niet meer oppompen tegen de verstoppingen in zijn longen.

Een deels gelukte hartoperatie, een zuurstofapparaat erna en mijn vader veranderde van een gangmaker op feestjes in een zielig hoopje mens. De “koel” had meedogenloos afgerekend met hem en ademhalen was geen vanzelfsprekendheid meer.

Nu ik zelf qua gezondheid een ingrijpende gebeurtenis heb meegemaakt, heb ik de afgelopen tijd vaak aan pap gedacht en veel met hem gepraat. Over wat hij heeft mee moeten maken en zijn lijdensweg naar het einde toe. Nu pas is het goed tot me doorgedrongen hoe zwaar die weg geweest moet zijn, lichamelijk en vooral ook emotioneel. Steeds meer zie ik ook gelijkenis; het levens-genieten en de liefde voor de natuur.

Op 17 april 2008, de verjaardag van mijn broer Jos liet hij het leven voorgoed los.

Op zijn begrafenis speelde zijn fanfare Concordia waarvan hij een van de medeoprichters was.

Een waardig slot voor onze pap, onze held.

Om je richting te bepalen is het goed om soms even achterom te kijken naar het pad dat je al gelopen hebt…..

MONUMENT

In “Het geluk van Limburg” vertelt Marcia Luyten tot in details de geschiedenis van de mijnen in Limburg. Tegelijkertijd vertelt ze ook verhaal van muzikant en cabaretier Jack Vinders (Sjaakie) die opgroeide in de Kerkraadse wijk Heilust.

Een absolute aanrader voor elke Nederlander die de koolzwarte geschiedenis van Limburg wil leren kennen.

Een aangrijpend verhaal dat nog lang zal blijven nagloeien….

DE TOVERBERG – Thomas Mann

Sommige boeken verdienen het te worden herlezen om echt door te kunnen dringen naar de diepere lagen in het verhaal van de schrijver. Dit is zeker het geval wanneer de lezer er raakvlakken met eigen waarheidsbevindingen in meent de ontdekken, al blijft dát natuurlijk in zekere zin subjectief.

De Toverberg van Thomas Mann is zo’n boek dat mij meesleept naar de verste uithoeken van het denken. Aan de hand van de Hans Castorp neemt de schrijver ons mee naar het hoog in de Zwitserse alpen gelegen kuuroord van Davos. De jonge Duitser bezoekt er zijn neef Joachim met het aanvankelijke voornemen hem daar voor drie weken gezelschap te houden. Kamerheer Behrens is Hoofd Interne Geneeskunde.  Hij diagnosticeert, adviseert, behandelt en regelt vooral de in en uitloop van de zieken met als doel de kamers van het instituut zoveel mogelijk bezet te houden.

Als een spin in het web vangt hij op een geraffineerde wijze nieuwe slachtoffers. Met vriendelijke raadzaamheid weet hij te bewerkstelligen dat patiënten gaan nadenken over hun eigen gezondheid. Dan komt als vanzelf de twijfel samen met de angst en lijkt het erop dat men geheel uit vrije wil besluit zich te onderwerpen aan de behandelingen door het instituut.  Zo ook vergaat het Hans Castorp en hij blijft er uiteindelijk zeven jaar in plaats van de voorgenomen drie weken.

Het verblijf valt hem geenszins zwaar want er wordt goed gezorgd voor de bewoners met rijkelijke maaltijden, concerten en een heerlijk bed voor de ligkuren. Hans merkt dat de tijd er een geheel andere betekenis krijgt. Zeven jaar lijkt lang, maar in werkelijkheid stelt het helemaal niets voor.

Ver weg, hoog boven het laagland bevindt Hans Castorp zich op de Toverberg die als metafoor staat voor tussentijd. De tijdloze ruimte tussen verleden en toekomst.

Citaat blz. 238:  “De tijd kent in werkelijkheid geen cesuren, er barst geen onweer los, er schallen geen trompetten bij het begin van een nieuwe maand of een nieuw jaar, en zelfs bij dat van een nieuwe eeuw zijn wij mensen de enigen die kanonnen afschieten en klokken luiden”

In deze roman loopt tijd en tijdsbeleving als een rode draad door het verhaal en dat vraagstuk vind ik enorm boeiend omdat het dicht bij mijn eigen ervaringen komt van de voorbije jaren. Het overlijden van mijn moeder en mijn vele wandelingen door de natuur waar ik met een beetje geluk Kairos ontmoet.

Onmiskenbaar zijn er in deze magistrale roman ook paralellen te trekken naar onze huidige tijd waarin gezondheidswetenschap de nieuwe religie lijkt te zijn geworden…

In een lezing door Thomas Mann voor studenten van de Princeton University zegt hij over De Toverberg het volgende:

“Hoe dan ook, een document van de Europese zielstoestand en geestelijke problematiek uit het eerste deel van de twintigste eeuw zullen deze en latere generaties er ooit wel in zien”…

Herhaalt de geschiedenis zich? En kunnen we ons afvragen of we er überhaupt iets van geleerd hebben?

Van harte aanbevolen “Ter leering ende vermaeck”

Eigenlijk begon het allemaal met de foto’s die mijn (Facebook)-vriend Gerard Janissen op zijn tijdlijn plaatste.

Foto’s van heerlijk uitziende, zelfgebakken vloerbroden in allerlei variaties kwamen regelmatig voorbij.  Het kon haast niet anders zijn dan dat ze ongetwijfeld ook heerlijk zouden smaken.

Behalve complimenten had ik in mijn reacties op de foto’s al vaker aangegeven dat het mij ook fantastisch leek om thuis zelf zo’n brood te bakken. Vorig jaar mocht ik met hem afspreken. Bij mooie zinrijke gesprekken en een goed glas wijn bakten wij die middag in november bij hem thuis samen een brood.

Sinds die dag is brood bakken een vrijwel dagelijks ritueel geworden. Mijn biologische klok en ikzelf hebben geen probleem met vroeg op staan. En nu hangt hier ’s morgens de geur van versgebakken brood in huis.

De afgelopen maanden kwam ik er steeds meer achter dat bakken geen sinecure is.

Ervaring is noodzakelijk om het gevoel voor het deeg te ontwikkelen. Door alleen al water met meel te vermengen gebeurt er iets wonderlijks dat in bakkerstermen autolyse wordt genoemd. Chemische processen worden in gang gezet waarbij het zogenaamde glutennetwerk zich ontwikkeld. De eiwitketens verlengen zich en het deeg wordt rek- en kneedbaar. Om de van nature aanwezige suikers in het graan om te zetten in koolzuurgas wordt gist toegevoegd. Een micro-organisme dat het brooddeeg laat rijzen wat sowieso een prachtig proces om te zien.

Behalve meel, water en gist is een andere hoofdrolspeler onontbeerlijk voor het bakken van een brood en dat is zout. Het probleem is dat de micro-organismen van het gist een hekel hebben aan zout. Toch zullen zout en de gist in het deeg elkaar moeten verdragen om uiteindelijk  tot een smakelijk resultaat te komen.

De afgelopen maanden leerde ik hoe belangrijk verhoudingen en kloktijd bij het maken van een brood zijn. Hoewel er een algemene bakkersformule is leerde ik ook dat die niet altijd strikt kan worden toegepast. Elke meelsoort heeft behalve zijn eigen smaak ook een eigen karakteristieke  eigenschap bij de ontwikkeling van een deeg. De ene meelsoort heeft net wat meer water nodig dan de andere of rijst wat minder of juist beter. Vooral wanneer je gaat experimenteren met combinaties van verschillende meelsoorten is het oppassen geblazen.

Steeds meer kom ik erachter dat kijken, beoordelen en voelen (vliesje trekken) het allerbelangrijkste zijn; gevoel voor het deeg ontwikkelen dus. Mij allergrootste uitdaging werd het bakken van een luchtig desembrood. Een desemstarter moet worden ontwikkeld en gevoed worden. Kneedtechnieken als stretch & fould, gebruik van rijsmandjes moeten geleerd worden.

Voor een eerlijk brood koop ik steengemalen meel rechtstreeks bij molen De Hoop in Swartbroek. of bij de Gitstappermolen in Vlodrop

Het mooiste compliment dat ik zo graag wil verdienen is de glimlach en instemmend knikje van Ria wanneer ze wakker is geworden van de geur van versgebakken brood. Soms kijken we elkaar aan en schieten in de lach om het zoveelste misbaksel dat deze amateurbakker uit de oven haalde.

Maar daar hebben de eendjes op de vijver achter ons huis dan weer helemaal geen probleem mee.

Vol enthousiasme schept de meester-schilder ook in deze lente weer zinnenprikkelend nieuw werk. De natuur waarmee ik mij verbonden voel is altijd waarachtig aanwezig. Met bewondering en diep respect zie en beleef ik intens het gloedvolle werk van de Grote Architect. Mijn hart vult zich dan met dankbaarheid voor zulke belevingsmomenten die ik ook nog eens mag fotograferen.
De ontmoetingen met de meester van het licht brengen mijn gedachten tot rust. Hoe dieper ik tijdens mijn ontmoetingen met de natuur afdaal in mezelf hoe hoger mijn bewustzijn wordt. In die binnen-stilte luister ik dan aandachtig naar de stem die me intussen zo vertrouwd geworden is…
Een nieuwe les begon en vandaag waren eeuwigheid en universum de thema’s.
‘Eeuwigheid is niet gebonden aan tijd’.
‘Eeuwigheid is’. ‘Eeuwigheid heeft geen begin of einde’.
‘Je denkt misschien eeuwigheid duurt en duurt, maar eeuwigheid duurt niet’.
‘Eeuwigheid is’.
‘Dus in de hemel draagt men geen horloges?’, vroeg ik.
‘Nee, niet nodig en klokken zijn er al evenmin’.
‘Net als het universum zelf’, ging hij verder. ‘Dat heeft ook geen begin of einde’.
Nu moest ik toch een bedenking inbrengen vond ik. ‘Maar hoe kan ik dat rijmen met The Big Bang theorie, oftewel de Oerknal waarmee het universum zou zijn ontstaan?’.
De meester-lichtmaker lachte geamuseerd . ‘Ja ik heb er van gehoord, maar het universum is als een ring’.
‘Het heeft net als eeuwigheid geen begin en geen einde’.
‘Het universum is’.
‘En bovendien,’ sprak hij, ‘jullie geloven toch niet in sprookjes hè..?’
Weer een heleboel stof tot nadenken…

De natuur reikt je de helpende hand om ziel, geest en lichaam weer in evenwicht te brengen.

Nu het prachtige lenteweer mij deze week uitnodigde om te wandelen en te fotograferen heb ik dat weer eens intens ervaren. Genietend van de frisse lucht, de ontluikende schoonheid en het voorzichtige groen liep ik over opgedroogde paden en beklom boomtrapjes. En opnieuw is er altijd overal weer de verwondering over het heerlijke lichtspel.

Wat zou de wereld toch zoveel mooier zijn wanneer wij mensen elkaar meer zouden zien als zielen met een geest en lichaam dan omgekeerd…

Sporen zoeken

Weg van de weg

Dwalend in gedachten

Zoek ik richting

Onzekerheid en twijfel

Zoekend naar mijn huis

Verlangend naar mijn thuis

Waar ik hoor te zijn

Thuis vinden waar ik altijd was

Thuis vinden waar ik altijd ben

Thuis vinden waar ik zal zijn

In mijzelf

In mijn ziel

Hoe meer ik mij verbonden voel met de natuur, hoe meer ik de spirituele en mystieke betekenis van Golgotha ga begrijpen.

De dood van de mens Jezus van Nazareth waarin zich de Christus manifesteerde vind ik voortdurend terug in de natuur waar leven, lijden, sterven, dood maar ook verrijzenis een kosmische gegeven zijn. Wie het licht aan de horizon in de foto ziet kent zijn doel als mens en zoekt het pad dat bewandeld moet worden. In de verte hoor ik de hemelse muziek van Bachs Matthäus-Passion waarin elke noot er toe doet…

Op 21 april 2025 de dag van zijn overlijden trof ik onderstaand gebed aan op onze scheurkalender.
Almachtige God, U die aanwezig bent in heel het heelal en in het kleinste van Uw schepdelen.
U die al wat bestaat met tederheid omgeeft.
Stort over ons de kracht van Uw liefde uit, opdat wij het leven op aarde en de schoonheid van Uw schepping beschermen.
Genees ons opdat wij beschermers zijn van de wereld en geen roofdieren, opdat wij schoonheid zaaien en de aarde niet vervuilen en vernielen.
Laat ons erkennen dat we één zijn met alle schepselen.
Allen samen op weg naar Uw oneindig licht.
Paus Franciscus
De meester-schilder gaat onophoudelijk door met zijn waarachtige scheppingswerk ondanks de verdrietige toestand van de wereld.
“Er is niets om bang voor te zijn behalve de angst zelf. Angst is de vijand van de mens en moet uitgeroeid worden. Laat liefde heersen over je denken en handelen dan wordt angst verdreven. Wees vooraleerst zachtaardig met jezelf en schenk liefde zonder iets terug te verwachten.”
En wil je de meester-schilder ook eens ontmoeten, zoek hem dan in de schoonheid van de natuur. Open al je zintuigen en geniet van zijn liefdevolle werk.

Verlang je soms net als ik naar een mooiere wereld?

Zonder enige tegenprestatie schenkt de Meester-schilder ons zijn Liefde en Licht.

Voor wie de tijd neemt om dieper te kijken ziet het.

In Zijn werk zit hoop en ook de belofte op een betere wereld.

Det lente is prachtig dit jaar 2025

 

Nog geen reacties.

Laat een reactie achter